Καλά, να "τρωγόμαστε" μεταξύ μας;

Λύθηκε η συνεργασία του Ολυμπιακού με τον Τάκη Λεμονή. Με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι αγαπητός σε όλους τους Ολυμπιακούς και όχι χωρίς λόγο. Και σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής, ο Τάκης αγάπησε και αγαπήθηκε, σεβάστηκε και μάτωσε τη φανέλα και τον πάγκο.

Αντίστοιχα, ο κόσμος στάθηκε δίπλα του και αισθάνθηκε  ασφάλεια ως προς τις προθέσεις του, όποτε κλήθηκε να αναλάβει τα ηνία της ομάδας είτε ως πρώτος, είτε ως υπηρεσιακός προπονητής.

Ο Τάκης Λεμονής, ήταν ,είναι, και θα είναι Ολυμπιακός. Επίσης όσες φορές και να κληθεί να βοηθήσει την ομάδα, θα το κάνει και το ξέρουμε. Δεν έχει βγάλει πικρή κουβέντα ποτέ σε σχέση με τις απομακρύνσεις του από την ομάδα ούτε τώρα ούτε παλιά.

Υπάρχει όμως μια σημαντική παράμετρος την οποία πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Ο Λεμονής κλήθηκε να αναλάβει την ομάδα σε μια κρίσιμη καμπή στη βάση ενός συμμαζέματος, μιας παρουσίας στον πάγκο η οποία να μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες έτσι ώστε να μην χαθεί ο στόχος του πρωταθλήματος και να παραδώσει τον πάγκο σε κάποιον ο οποίος θα είχε μια μακροχρόνια προοπτική να αναλάβει και να χτίσει.

Του ζητήθηκε να κρατήσει τα ηνία για λίγο και του προτάθηκε αυτός ο ρόλος της λύσης ανάγκης γιατί αποδεδειγμένα δεν θα μπορούσε να μην προσπαθήσει καλόβουλα να λύσει κάποια κακώς κείμενα στο Ρέντη. Του ζητήθηκε η προσωρινή παρουσία του στο τιμόνι του αγωνιστικού τμήματος σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε άλλη αξιόπιστη λύση η οποία να έχει πιθανότητες μακρόχρονης επιτυχίας.  Με λίγα και απλά λόγια του δόθηκε ο πάγκος της ομάδας ελλείψει αξιόπιστης εκ των έσω λύσης υπηρεσιακού προπονητή. Αν θέλετε, αυτό είναι το λάθος, ότι εσωτερικά δεν είχε μεριμνήσει ο Ολυμπιακός να έχει μια έτοιμη λύση στα μετόπισθεν για μια αστοχία στον προπονητή.  Και ίσως να έχει μια θέση στην ομάδα να κάνει ακριβώς αυτό, να αναλάβει ένα πόστο στο οποίο θα είναι κοντά, μέσα στα πράγματα, θα έχει γνώση και άποψη για το τι συμβαίνει και όταν θα χρειάζεται η παρουσία του για κάποιους αγώνες, θα είναι εκεί να συμπληρώνει το κενό μέχρι να έρθει κάποιος που θα κερδίσει την μακροχρόνια συνεργασία με τον Ολυμπιακό βάσει αποτελεσμάτων, ιδιοσυγκρασίας και στυλ παιχνιδιού. Δεν είναι εύκολο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι μακροχρόνιες συνεργασίες, είναι σπάνιες και μετρημένες ακόμα και σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Η έννοια του υπηρεσιακού προπονητή λοιπόν, του πλάνου Β, οφείλει να είναι πάντα διαθέσιμη σε μια ομάδα.

Αυτό κλήθηκε να κάνει ο Λεμονής, το πότε θα βρισκόταν ο αντικαταστάτης του Χάσι δεν το ήξερε κανένας. Έπρεπε να βρεθεί πρώτα, να συμφωνήσει, να δει την ομάδα, κλπ κλπ κλπ, αλλά οτι θα βρισκόταν κάποιος, το γνωρίζαμε από την αρχή.

Εντάξει σου λέει ο άλλος και γιατί δεν το ανακοινώσατε ότι μιλάτε με τον Όσκαρ ή τον Μήτσο πχ για τον πάγκο του Ολυμπιακού? Και τον εκθέσατε τον Λεμονή?

Η απάντηση είναι τόσο απλή που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει η ερώτηση. Διότι διαπραγματευόταν ο Ολυμπιακός την έλευση ενός πολύ σημαντικού κομματιού της αλυσίδας του και είναι φυσικό να μην θέλει να δημοσιοποιήσει ούτε το όνομά του, ούτε λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση της ανάγκης του να τον κλείσει. Τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή να πει, ναι μιλάμε με τον Όσκαρ και πρέπει οπωσδήποτε να τον κλείσουμε διότι είμαστε με υπηρεσιακό προπονητή τρεις μήνες ήδη?

Ο Λεμονής μπορεί να ήθελε να είναι ο προπονητής του Ολυμπιακού. Και να σας πω και κάτι, καλώς το ήθελε, άλλωστε αν δεν είχε και αυτή την φιλοδοξία μέσα του, αν δεν είχε το μεράκι για αυτό το πράγμα δεν θα μπορούσε να αποδώσει και αυτά που απέδωσε. Και για αυτό, πρέπει όλοι να τον ευχαριστήσουμε. Παρέλαβε κάποιου άλλου την ομάδα, με επιλογές όχι δικές του, ανακάτεψε την τράπουλα και επέτυχε να φέρει τον Ολυμπιακό στην πρώτη θέση. Φυσικά όμως όχι αλώβητο, και πως θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε, όταν μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως οι παίκτες – ίσως κιόλας γνωρίζοντας την προσωρινότητα του εγχειρήματος- δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα έτσι ώστε να βρίσκονται ακόμα πιο ψηλά στην βαθμολογία και με διαφορά ασφαλείας από τον δεύτερο.

Ο νέος προπονητής λοιπόν ήλθε. Και πρέπει να πάρει το πρωτάθλημα, να πάρει το πιο δύσκολο πρωτάθλημα των τελευταίων πολλών ετών. Μέσα σε μια πολεμική ατμόσφαιρα όπου η ομάδα χτυπιέται από παντού. Όπου συστηματικά αδικείται και οι άλλοι μεθοδικά σπρώχνονται. Με ένα μηντιακό τέρας να πολεμάει ανελέητα την ομάδα, με μια κυβέρνηση απέναντι να θέλει να χαρίσει το πρωτάθλημα στον συνέταιρό της...

Και εμείς τσιμπάμε... και πέφτουμε και  τρωγόμαστε μεταξύ μας για το αν έπρεπε η όχι να απαλλάξουμε από τα καθήκοντά του τον υπηρεσιακό μας προπονητή ενώ βρήκαμε αυτόν που θέλαμε να καθίσει στον πάγκο με μακροχρόνια προοπτική αν είμαστε τυχεροί. Από μια αγορά την οποία την έχουμε δοκιμάσει και μας αρέσει, με σύγχρονες ιδέες, με επιθετικό στυλ παιχνιδιού. Και με τους παίκτες να ξέρουν πως το μέλλον τους εξαρτάται από αυτόν πια.

Κάνουν μερικοί λες και ο Μαρινάκης είναι Παναθηναϊκός, έλεος πια, το καλό της ομάδας θέλει και αυτός, και ίσως πιο πολύ από εμάς, έχει βάλει τα ωραία δουλεμένα του λεφτά στοίχημα στην επιτυχία του εγχειρήματος… Και όσοι γνωρίζουν, ξέρουν και πόσο έξυπνος είναι…

Να χαιρετήσουμε με αγάπη τον φίλο μας τον Τάκη Λεμονή, να ευχηθούμε να παραμείνει κοντά και δίπλα στην ομάδα της καρδιάς του από ένα σημαντικό πόστο και να βοηθήσει στην  ανάπτυξη της Ακαδημίας μας, να ευχηθούμε και στον νέο μας προπονητή όμως καλή επιτυχία στην δύσκολη δουλειά του και όλοι μαζί να πάμε για να πάρουμε το 45ο το καλό...