Βλέπουμε διάφορα δίπλα μας. Συμβαίνουν πολλά, ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία. Για μένα, δημοσιογράφος είναι αυτός που σίγουρα καλύπτει τα γεγονότα, αλλά που ταυτόχρονα προσπαθεί να κάνει και καλύτερους ανθρώπους. Με πολλούς διαφωνώ καθημερινά στο ραδιόφωνο, ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία, αλλά όταν κάνετε ένα ταμείο, όταν σκεφτείτε πολλά, θα καταλάβετε πως η μπάλα, ο αθλητισμός, είναι όντως κάτι για να διαφεύγουμε από τα ζόρια του καθενός καθημερινά. Και σε αυτή εδώ τη χώρα, τα ζόρια το τελευταίο διάστημα είναι πολλά. Ίσως γιατί στηριχθήκαμε σε λάθος ανθρώπους, ίσως γιατί κάναμε κι εμείς λάθη. Σημασία, όμως, έχει το ταξίδι… 

Εγώ πολλές φορές στα κείμενά μου, δίνω βάρος και σε προσωπικά θέματα. Άλλοι δεν το κάνουν. Ίσως να κάνω λάθος. Ε, και; Υπάρχουν πολλά που σου αλλάζουν το μυαλό. Γι’ αυτό το κείμενο, έλεγα να γράψω για την Μπάγερν. Για την Μπάγερν θα γράψω. Αλλά για κάτι άλλο… Μπορεί αυτό το ταξίδι να ήταν δύσκολο; Για την ομάδα, ναι, φάνηκε δύσκολο. Είχα, όμως, κι εγώ ένα λόγο που… μίλαγε μέσα μου. Που ένιωσα κάτι, πολύ απλά γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που θα σε… ρίχνουν. Ειδικά όταν δέθηκες με αυτά, με πρόσωπα, με καταστάσεις… 

Έχω ένα… κακό. Κρατάω πολλά στο μυαλό μου. Μια φορά, σχολιάζοντας μια κλήρωση του Champions League με τον ξάδερφο Δημήτρη, μου έκανε το… παράπονο. «Μια φορά με την Μπάγερν δεν μπορούμε να κληρωθούμε, να πάμε μαζί στο Μόναχο;», μου είχε πει τότε. Είχε το λόγο του. Είχε ζήσει στο Μόναχο. Ο μπαμπάς Παναγιώτης ήταν στο προξενείο εκεί, μαζί η μητέρα του Θεοδώρα και η αδερφή Άννα. Ήθελε να πάει στο Μόναχο για να εκπληρώσει το όνειρό του. Να δει την αγαπημένη του ομάδα, τον Ολυμπιακό, να παίζει εκεί… 

Η κλήρωση έγινε φέτος. Έφερε τον Ολυμπιακό αντίπαλο με την Μπάγερν στο Μόναχο. Μόνο που ο Δημήτρης δεν… ήταν στο Μόναχο. Δεν γινόταν να είναι στο Μόναχο. «Έφυγε» ένα πρωί, μετά από ξενύχτι, μας την… έκανε για τα καλά. Και μόνος του βγήκε και δεν ήρθε στο Μόναχο. Ταξιδεύοντας για τη Γερμανία με την ομάδα του Ολυμπιακού, τον είχα στο μυαλό μου. Έλεγα να μην το αναφέρω. Να μην το σχολιάσω. Το είχα, όμως… 

Λίγο πριν την αναχώρηση, ανέβασα στο Facebook μια φωτογραφία με το διαβατήριο και το εισιτήριο για το Μόναχο και το μήνυμα: «ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…». Όταν είχα φτάσει στο Μόναχο, το βράδυ αργά, είδα τα σχόλια. Μεταξύ αυτών και της ξαδέρφης Άννας. «Καλό ταξίδι και κάπου εκεί είμαι σίγουρη ότι θα κάθεται κι αυτός... Και θα βλέπει και τις δυο μεγάλες του αγάπες», μου έγραψε… Τι να απαντήσεις. Τι να γράψεις. Τι να σχολιάσεις. 

5 μήνες και 5 ημέρες απ’ όταν ο Δημήτρης αποφάσισε να κάνει το δικό του ταξίδι. Ο Δημήτρης είχε μεγάλη τρέλα για τον Ολυμπιακό! Με το διαρκείας του. Του το έβγαλαν και φέτος. Με τον Τζιοβάνι. Το βλέπετε στη φωτογραφία, στο… νέο του σπίτι. Το www.redking.gr έγινε και γι’ αυτόν. Πόσες φορές βλέποντάς με να έχω τα… δικά μου στην προηγούμενη δουλειά μου, μου έλεγε: «Φτιάξε ένα σάιτ για τον Ολυμπιακό. Ο Βερβελές είσαι…». Το «ο Βερβελές είσαι…», το έλεγε συνεχώς, όταν δεν με έβλεπε καλά ψυχολογικά. Για να με ανεβάσει. Και το έκανε. Και αν δεν γινόταν κι έτσι, πηγαίναμε και μια Πάολα, πηγαίναμε και όπου γούσταρε η ψυχή μας, πίναμε τα ουίσκι μας και «όλα καλά». Πλέον δεν είναι… όλα καλά. Δεν είναι γιατί ο Δημήτρης δεν είναι εδώ. Δεν μπορεί να δει το σάιτ που ήθελε. Δεν ήταν στο Μόναχο για να δει τον Ολυμπιακό να παίζει με την Μπάγερν. Τις δύο μεγάλες του αγάπες, όπως λέει και η αδερφή του… 

Θα μου πείτε, γιατί τα γράφω όλα αυτά. Πολύ απλά γιατί κάνοντας το… ταμείο, επιστρέφοντας από το Μόναχο, αν με ρωτάγατε ποιο είναι το παράπονό μου, θα καταλαβαίνατε πολύ απλά την απάντηση. Κι αν δεν την καταλαβαίνετε, θα σας την εξηγήσω. Ο Ολυμπιακός στο Μόναχο μπορεί να ξαναπαίξει. Κάποιοι σκάσανε με το 4-0, κάποιοι γελάνε και πικάρουν, αλλά όπως καταλαβαίνετε, το παν είναι να συνειδητοποιήσουν ορισμένοι ότι το παν είναι η ζωή. Να είμαστε καλά, να μπορούμε να ζούμε τέτοιες στιγμές, να χαιρόμαστε, να απογοητευόμαστε, να αισιοδοξούμε… Να είμαστε εδώ, όμως, όρθιοι, στα πόδια μας. Γιατί έτσι θα μπορούμε να τα ζούμε όλα αυτά… 

Από το Μόναχο δεν έλειψε μόνο ο Δημήτρης. Λείπουν πολλοί. Και θα λείπουν περισσότεροι… Το παραπάνω κείμενο, θα το κλείσω με μια φωτογραφία του Δημήτρη στο Μόναχο, το 2009. Την αλίευσα από την αδερφή του.

Χαμογελαστός, μάγκας, όπως ο… δικός σας Δημήτρης. Με συγχωρείτε για την… τρέλα που με έπιασε, αλλά δεν βγαίνει ούτε από το μυαλό μου. Και όποιος σας λέει «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός», σας το λέει για να σας… γλυκάνει.

Υ.Γ.: Υγεία να έχουμε και προχωράμε… «Χρωστάω» άλλα δέκα υστερόγραφα, αλλά με συγχωρείτε, θα κλείσω με ένα τραγούδι που μας άρεσε ("Εδώ σε θέλω καρδιά μου"…).  Συλλεκτικό βίντεο άλλωστε. Το 2010, πρεμιέρα Πάολα... Να προσφέρεις μια πεντάδα και να παίρνεις το... χάδι! Κι όπως ακούγεται, "Μα εσείς έχεις φύγει..."