Το μεγαλείο του Θρύλου! Νιώστε το…
Πριν λίγο γύρισα στο σπίτι από τον τρίτο τελικό στο κλειστό του Ρέντη. Επίδειξη δύναμης από τον Ολυμπιακό, 3-0 σετ, 3-0 οι νίκες και… σκούπα το πρωτάθλημα. Η τάξη αποκαταστάθηκε, οι «ερυθρόλευκοι» απέδειξαν πως φέτος ήταν η καλύτερη ομάδα και σκόρπισαν χαρά στον κόσμο τους.
Κατάμεστο το κλειστό, δεν… έπαιρνες ανάσα. Με φοβερή αίσθηση από τις ερυθρόλευκες φανέλες, αποκτά το φυσικό της χρώμα και η εξέδρα. Φωνή όλη την ώρα, μια φοβερή δύναμη για τους παίκτες που έδειξαν να το απολαμβάνουν. Ξέρετε, αυτοί οι αθλητές έχουν ένα… περίεργο πράγμα. Συνήθως κατά τη διάρκεια της χρονιάς, παίζουν μπροστά σε λίγους. Στα σημαντικά ματς, όμως, έχουν δίπλα και τους πολλούς. Όλοι μαζί το σήκωσαν, πανηγύρισαν.
Είχα την ευκαιρία να δω πολλούς φίλους στο Ρέντη. Κάθισα κοντά στις 5 ώρες, με το πριν και το μετά. Φίλους του Ολυμπιακού που έχουν την αγωνία τους. Από το τι μεταγραφές θα κάνουμε στο ποδόσφαιρο, μέχρι τι βλέπουμε για το μπάσκετ και ποιοι από αυτούς που σήκωσαν την κούπα το βράδυ της Τετάρτης, μπορεί να μείνουν στον Ολυμπιακό και την νέα σεζόν.
Το μεγαλύτερο διάστημα του ματς, το είδα όρθιος. Λίγο πιο δεξιά μου, σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο ένας οπαδός του Ολυμπιακού, να πανηγυρίζει κάθε πόντο, κάθε μάχη στο φιλέ. Τον έχω ξαναδεί στο Ρέντη, δεν τον γνωρίζω. Γνωρίζω, όμως, τον αδερφό του, τον Γιώργο. Συνοδός του στον τρίτο τελικό, όπως και σε πολλές εκδρομές με τον Ολυμπιακό.
Έμαθα το όνομα του αδερφού του. Γιάννης. Ο Γιάννης, είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο εδώ και 20 χρόνια. Έχει δώσει τις δικές του μάχες. Σε μια άτυχη στιγμή της ζωής του, αναγκάστηκε να καθίσει στο αμαξίδιο… Τον χάρηκα με τον τρόπο που χάρηκε και αυτός. Ειλικρινά…
Προς το τέλος, όμως, βούρκωσα ρε μάγκες. Και θα το μοιραστώ μαζί σας, για να νιώσετε, έστω και οι πιο… γκρινιάρηδες. Μπήκε στο γήπεδο, έβγαλε τις φωτογραφίες με τη συνοδεία του αδερφού του. Ο Γιώργος σπρώχνει το αμαξίδιο για να φύγουν. Κι εκεί που πλησιάζουν στην πόρτα της εξόδου από το κλειστό του Ρέντη, στο πέταλο των οργανωμένων, έρχεται η ώρα του ύμνου του Ολυμπιακού!
Ο Γιάννης σταματάει τον αδερφό του. Του ζητάει να γυρίσει το αμαξίδιο. Να βλέπει τον κόσμο. Του ζητάει να τραγουδήσει τον ύμνο του Ολυμπιακού και μετά να φύγουν. Τραγουδάει, πανηγυρίζει πάλι. Γεμίζει η ψυχή του.
Δεν άντεξα. Βούρκωσα. Βούρκωσα γιατί είδα αυτή τη στιγμή. Αυτή την ψυχάρα, τον μαχητή ζωής να γυρίζει για να τραγουδήσει τον ύμνο του Ολυμπιακού. Νιώστε το… Δεν υπάρχουν αυτές οι στιγμές. Σε κάποιους, δίνουν ζωή. Δίνουν ξεχωριστές εικόνες και μοναδικές στιγμές!
Γιωργάρα, να προσέχεις τον αδερφό σου. Το αξίζει. Να είστε καλά να τραγουδάτε τον ύμνο μια ζωή! Γιαννάρα, να χαίρεσαι την κόρη σου… Σύντομα, να τραγουδάτε μαζί τον ύμνο στις επιτυχίες του Ολυμπιακού μας.
Με συγκινήσατε αλάνια, αλλά αυτή την στιγμή ήθελα να την μοιραστώ με τους οπαδούς της μεγαλύτερης ομάδας στην Ελλάδα. Εννοείται πως πήρα την άδεια των παιδιών για το κείμενο… Χαρείτε το μεγαλείο του Θρύλου… Να είστε όλοι καλά…
