Τον Φλεβάρη, όμως, του 1981, η μοίρα ήταν αποφασισμένη να παίξει το δικό της, τραγικό ρόλο, στην ιστορία της θύρας 7... Για άλλη μια φορά όλα είχαν αναφερθεί στην τύχη. Μια τύχη που διάλεξε να γυρίσει την πλάτη της σε 21 νέους και να τους οδηγήσει στην αιώνια μνήμη.

Το επιβλητικό 6-0 επί της ΑΕΚ, αυτή η τρέλα του ότι για μία ακόμη απολαμβάναμε τον Ολυμπιακό μας έτσι όπως ο καθένας μας τον έχει πλάσει στα όνειρά του, το αδιαχώρητο στην κερκίδα της Θύρας 7 και η επιθυμία για να τρέξουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στα αποδυτήρια για να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους (συν την αδιαφορία και την απερισκεψία των υπευθύνων), οδήγησαν στο να συμβεί η μεγαλύτερη τραγωδία στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ταυτόχρονα, όμως, και ο φάρος που μέχρι σήμερα οδηγεί όλους τους οπαδούς του Ολυμπιακού στο δρόμο των επιτυχιών μέσα από το σύνθημα: Θρύλε θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου.

Η τραγωδία της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 άλλαξε καταστάσεις και δεδομένα. Τίποτα πια δεν ήταν ίδιο, πολλά είχαν αλλάξει και διαφοροποιηθεί, ειδικά μέσα στις κερκίδες, στα συναισθήματά μας, στον τρόπο που πηγαίναμε στο γήπεδο. Εκείνη η μέρα χαράχτηκε βαθιά μέσα μας. Η Θύρα 7 προχώρησε, όμως εκείνη η τραγωδία θα τη συντρόφευε για πάντα. Το ξέραμε, το νιώθαμε από την πρώτη στιγμή που ξαναπάτησαμε το πόδι μας στο Καραϊσκάκη μετά από εκείνο το ¨μαύρο¨ απόγευμα. Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι στο Καραϊσκάκη μετά την τραγωδία. Ο καθένας μπορούσε να αντικρίσει μία θλίψη, μία παγωμάρα στα πρόσωπα όλων μας... Η προσέλευση γινόταν σιγά-σιγά, λίγα λουλούδια στον τόπο της τραγωδίας, τον Αττίλιο να σαλπίζει πένθιμα, τριανταπέντε χιλιάδες κόσμος και να μην ακούγεται τίποτα, με τη θύρα 7 γεμάτη όπως πάντα. Το παιχνίδι λήγει με νικητή τον Ολυμπιακό μας. Σχεδόν κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Κανείς δεν βιάστηκε να αποχωρήσει. Στο μυαλό όλων κυριαρχούσε τι είχε συμβεί πριν λίγο καιρό, απο το σπρώξιμο και το συνωστισμό. Οι πόρτες ήταν... διάπλατα ανοιχτές!!! Οι παρέες, σιγά-σιγά, κατευθύνονταν προς την έξοδο. Θυμάμαι ότι αποχώρησα τότε τρία τέταρτα μετά τη λήξη του παιχνιδιού και ακόμα υπήρχε κόσμος μέσα.

Ήταν τέτοια τα συναισθήματα που ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι τα νιώθουν όσοι ήταν εκείνο το απόγευμα στη Θύρα 7 του Καραϊσκάκη. Βρισκόμαστε πάντα στις αρχές της δεκαετίας του 80’. Με πρόεδρο τότε τον Σταύρο Νταϊφά, ο Ολυμπιακός κατακτούσε τον έναν τίτλο μετά τον άλλον. 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα, τα δύο σε μπαράζ στο Βόλο. Πρώτα με τον Άρη και μετά με τον ΠΑΟ. Πιστεύω ότι όλα αυτά που έζησε τότε η πόλη του Βόλου, στάθηκαν ικανά για να οδηγήσουν την πλειοψηφία της πόλης, αλλά και του νομού, να βάλουν μέσα στην καρδιά τους τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του! Ήταν τέτοιο το πάθος του κόσμου για το πρωτάθλημα, ύστερα και από την αδικία της προηγούμενης χρονιάς που μας είχε κλαπεί το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ, που τίποτα δεν φαινόταν ικανό για να μας σταματήσει.

Ήταν τότε που πρωτακούστηκε η λέξη «Hooligans» στα ελληνικά γήπεδα, αναφερομένη φυσικά στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Θύρας 7. Τι να μας πούνε για τη ζωή τους οι αλλόθρησκοι, τι να πρωτοθυμηθώ...Τα κάγκελα που έπεφταν σαν χάρτινα όταν το συναίσθημα της αδικίας πλημύριζε το κορμί μας; Τις «ανεξέλεγκτες βόλτες» στη Φιλαδέλφεια (με αποκορύφωμα την 21η Σεπτεμβρίου 1980) που σκάγαμε από παντού και για να βρούμε Αεκτζή έπρεπε να μπούμε στο γήπεδο και να βάλει γκολ η ομάδα του για να σηκωθεί από τη θέση του;

Την τρεχάλα τους που έμπαιναν στη σκεπαστή χωρίς να κοιτάνε πίσω τους, καθώς ανέβαιναν τη Δεκελείας 5.000 τρελαμένοι γαύροι για να κάτσουν δίπλα τους (μισή-μισή η σκεπαστή, χωρίς κάγκελο ενδιάμεσα) και από πάνω τους; Που φώναζαν υβριστικά συνθήματα κατά του Βαρδινογιάννη για να μας καλοπιάνουν; Που είχαν σηκώσει μέχρι και πανό υπέρ μας στη Λεωφόρο, σ’ εκείνο το παιχνίδι του κυπέλλου με τα τρία πέναλτι από τον αλησμόνητο τρίο Δέδε, Ζλατάνου και Βουράκη; Άρχισαν να «μαγκίζουν» (τρόπος του λέγειν) μόνο όταν μπήκε κάγκελο ανάμεσά μας και είχαν την προστασία της αστυνομίας. Μόνο έτσι έμπαιναν στο γήπεδο τους.

Ή να θυμηθούμε το παιχνίδι εκείνο που τους πετάξαμε έξω από την σκεπαστή; Την πρώτη χρονιά που έκαναν μια μικρή κερκίδα στο Καραϊσκάκη ήταν σ’ ένα παιχνίδι κυπέλλου, το 1986 αν δεν κάνω λάθος. Με συνοδεία βέβαια, κορίτσια πράμα, πού να πάνε μόνα τους; Πάντα ζήλευαν και ζηλεύουν τη Θύρα 7. Μεγαλύτεροι παραμυθάδες απ’ αυτούς δεν υπάρχουν. Ίσως γιατί τα χουνέρια που τους έχουμε κάνει είναι άπειρα.

Στις 13 Απριλίου του 1980 παίζαμε στη Χαλκίδα. Ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα πόσοι ξεκίνησαν για να έρθουν, πόσοι πέρασαν τη γέφυρα και πόσοι (και αν) μπήκαν στο γήπεδο, περνώντας από τα μπλόκα των οπαδών μας. Ένα μήνα πριν είχε γίνει της... Ριζούπολης το κάγκελο, δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Η Θύρα 7 έβλεπε πώς κάποιοι προσπαθούσαν να στερήσουν από τον Ολυμπιακό ένα ακόμα πρωτάθλημα. Ήμασταν αποφασισμένοι ,δεν θα τους κάναμε το χατίρι. Με οποιονδήποτε τίμημα. Τα κρατητήρια, σχεδόν κάθε Κυριακή, είχαν την τιμητική τους , δίκαια ή και πολλές φόρες άδικα. Το κόκκινο κασκόλ και τα μακριά μαλλιά αυτόματα σε καθιστούσαν σκληροπυρηνικό της Θύρας 7.