Είναι κρίμα να πηγαίνει στράφι η δουλειά που κάνουν στις προπονήσεις και η προσπάθεια τους, να κερδίζουν παιχνίδια που για τους περισσότερους ήταν από πριν χαμένα (Μπαρτσελόνα- Μακάμπι) τόσο για την ομάδα όσο και  για τους ίδιους. Είναι  πέρα από κάθε φαντασία να μας «πληγώνει» το ΣΕΦ έστω και άδειο, στην προσπάθεια μας να μπούμε στην 8αδα.

Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τους τραυματισμούς (Μάρτιν- Παπανικολάου- Λαρεντζάκη) και την υπερπροσπάθεια που έκανε να φύγει νικητής από το Ισραήλ. Του έλειπε το καθαρό μυαλό, τα φρέσκα πόδια και το πάθος στις διεκδικήσεις. Δεν οδηγεί πουθενά να λέμε συνεχώς ότι πίσω από τον Σλούκα δεν υπάρχει ένας ακόμη «Σλούκας», ή ένα επιπλέον σέντερ γιατί την ιστορία την γράφουν όποια και αν είναι η μορφή της οι παρόντες. Χωρίς αυτούς εξ άλλου ο Ολυμπιακός έχει πετύχει τις 10 μέχρι τώρα νίκες του στην Ευρωλίγκα.

Θεωρώ περισσότερο σημαντικό την απώλεια σε αρκετά παιχνίδια βασικών παιχτών ώστε να εναλλάσσονται οι πρωταγωνιστές και να δίνει στον Μπαρτζώκα την δυνατότητα να έχει περισσότερες λύσεις σε κάθε παιχνίδι. Δεν ξέρω πάλι αν στην περίοδο της πανδημίας που ζούμε, με τις τεράστιες απώλειες εσόδων θα «μπορούσε» να ενισχυθεί περισσότερο η ομάδα. Η φετινή Ευρωλίγκα μας δείχνει ότι χρειάζεται μεγαλύτερο και ποιοτικότερο ρόστερ για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες που αναπόφευκτα παρουσιάζονται.

Οι Σπανούλης και Πρίντεζης μπορούν να βοηθούν κατόπιν ειδικής διαχείρισης σε κάποια διαστήματα των αγώνων αλλά όχι να ηγηθούν πλέον απέναντι σε αθλητικά και νεότερα κορμιά. Η αγωνιστική και οικονομική ψαλίδα με τους «μεγάλους» ( ΤΣΣΚΑ- Μπαρτσελόνα- Ρεάλ- Αρμάνι) ανοίγει και με τις υπόλοιπες ομάδες η διαφορά δυναμικότητας εξισορροπείται.

Αυτή την στιγμή ο Ολυμπιακός έχει από κάτω του, παραδοσιακές δυνάμεις της διοργάνωσης , όπως οι Φενέρ, Μακάμπι, Μπασκόνια και καταϊδρωμένο τον Παναθηναϊκό.

Δεν βρίσκεται ψηλότερα γιατί πέρα από τα λάθη του, έχουν βγει στο προσκήνιο ομάδες όπως οι Μπάγερν, Ζενίτ, και Βαλένθια που υπό «φυσιολογικές» συνθήκες τις «είχαμε» τα προηγούμενα χρόνια.

Το γεγονός ότι έχουμε περισσότερες νίκες μακριά από το ΣΕΦ παρά στην έδρα μας κάτι δείχνει. Κάθε ήττα ολοένα και δυσκολεύει περισσότερο τον αρχικό μας στόχο που δεν είναι άλλος από  την είσοδο στην 8αδα. Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να ψάξουμε  πάλι για υπερβάσεις.

Η νίκη όμως στο επόμενο ματς  στην Γαλλία δεν θεωρείται  υπέρβαση,  αλλά «υποχρέωση». Την υπέρβαση θα την ψάξουμε  κερδίζοντας , κάποια «δύσκολα» παιχνίδια στην συνέχεια της Ευρωλίγκα. Είναι άλλη ομάδα ο πλήρης και ξεκούραστος Ολυμπιακός ακόμη και χωρίς τους παίχτες που θεωρούμε ότι μας λείπουν, και άλλη ο λαβωμένος.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει η ομάδα να στηρίζεται. Δεν γίνεται να κερδίζουμε όλοι μαζί και στις ήττες να είναι μόνη της. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το όφελος και που οδηγεί όλη αυτή η υστερία που μας πιάνει μετά από ήττες να βγαίνουμε σαν αλάνθαστοι , ειδικοί, δημόσιοι κατήγοροι στο διαδίκτυο και να κατηγορούμε αυτούς που αποθεώνουμε μετά από νίκες, με τα χειρότερα λόγια. Προσωπικά δεν ντρέπομαι πάντως για τον Ολυμπιακό ποτέ.

Τον έχω πολύ ψηλά. Δεν είμαι μαζί του μόνο στις νίκες. Η ομάδα με έχει ανάγκη περισσότερο όταν δεν κερδίζει να την στηρίζω. Αυτό έμαθα να κάνω από μικρό παιδάκι, αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Μέχρι τέλους…. Όσο ζω ελπίζω.

Και το 1997 μπήκα τελευταία στιγμή ως 5ος στην επόμενη φάση, κινδύνεψα να αποκλειστώ από την Παρτιζάν πριν αλώσω το ΟΑΚΑ και την Ρώμη. Στην Πόλη το πήρα με άποντους τους Αμερικάνους (Χάϊνς και Λο) και Ντόρσεϊ- Παπαδόπουλο στο 5… Στο Λονδίνο συνέτριψα την Ρεάλ με Σερμαντίνι- Πάουελ…

Οκ… Δεν θα σου βγαίνει συνέχεια… άλλοι αντίπαλοι, άλλες συνθήκες στα ντουζένια τους παιχταράδες , αλλά ακόμη είμαστε ζωντανοί. Για μένα το πιο δύσκολο είναι η πρόκριση στην 8αδα… Μετά στα προημιτελικά  έστω και με μειονέκτημα έδρας έχεις μπροστά σου πέντε ματς,  και στο Φάιναλ 4 όλα κρίνονται σε δύο 40λεπτα … Και σε αυτά όλα μπορούν να συμβούν αν είσαι πλήρης και σε καλή μέρα.