Όσο περνάνε τα χρόνια νοιώθω ότι βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος ως οπαδοί. Δεν ασχολούμαστε με την ουσία, που δεν είναι άλλη από το να μας νοιάζει πως θα είμαστε δίπλα στην ομάδα μας, να ξελαρυγγιαζόμαστε για πάρτη της, αλλά μας έχουν «χαλάσει» το μυαλό , ένα σωρό άλλα άσχετα με το οπαδιλίκι.

Δεν ήμασταν ποτέ ούτε Πρόεδροι, ούτε προπονητές, ούτε λογιστές, ούτε γιατροί, ούτε εκγυμναστές μάγκες. Μας ενδιέφερε μόνο, να ήμασταν πρώτοι και στο γήπεδο και στην κερκίδα αλλά μέχρι εκεί. Να εκστρατεύουμε σε όλη την Ελλάδα μετατρέποντας σε Καραϊσκάκη την οποιαδήποτε έδρα για να νοιώθουν οι παίχτες ότι αγωνίζονται εντός έδρας.

Δοξάζω τον Θεό που έζησα εκείνα τα οπαδικά χρόνια, που δεν υπήρχε η ευχέρεια της έκφρασης της άποψης στην σημερινή της μορφή. Γιατί όλο αυτό που βλέπω από Κυριακή σε Κυριακή , καταντάει αρκετές φορές αρρωστημένο από κάποιους. Ζούμε τα καλύτερα σε διάρκεια χρόνια του Ολυμπιακού, τόσο από πλευράς τροπαίων όσο και επιτυχιών στην Ευρώπη, αλλά δεν τα ευχαριστιούνται κάποιοι όπως τους αρμόζει. Πολλή μίρλα και γκρίνια ρε παιδάκι μου.

Πολλή ανάλυση και πολύ κριτική. Και το κυριότερο; Με τέτοιο μένος, λες και μιλάνε για τους αντίπαλους και όχι για την ομάδα που αγαπάνε. Είναι δυνατόν να ακούγονται «τέτοιοι» χαρακτηρισμοί, και ύβρεις, κατά πάντων, μετά από κάθε αρνητικό αποτέλεσμα που κατά βάση είναι η ισοπαλία!!! ;  Ούτε τα παλιότερα χρόνια κρατάγαμε το στόμα μας κλειστό , μιας και ποτέ δεν ήμασταν συμβιβασμένοι με την ιδέα να μην  κερδίζει ο Ολυμπιακός , αλλά όχι έτσι.

Δεν μας ένοιαζε ποιος έβαλε το γκολ, αν παίζαμε καλά, αρκεί να βλέπαμε την μπάλα στο πλεχτό και το τελευταίο σφύριγμα να μας εύρισκε νικητές. Να γυρνάγαμε σπίτι χαρούμενοι και να πηγαίναμε την άλλη μέρα στο σχολείο η στην δουλειά και να ψάχνουμε τους αλλόθρησκους να τους την πούμε. Τι αλλόθρησκους δηλαδή , στις ζέλες κυρίως μιας και το να ήσουν ΑΕΚ τις χρυσές οπαδικές 10ετίες ήταν ανέκδοτο με Πόντιους και ξανθιές. 

Ανεβαίναμε την Πειραιώς με τα πόδια για να πάμε Ομόνοια να πανηγυρίσουμε. Συγκεντρωνόμασταν Μοναστηράκι για να ξεκινήσουμε τις πορείες σε όλα τα γήπεδα στην Αθήνα. Να ξεροσταλιάζουμε έξω από τα εκδοτήρια για ένα εισιτήριο. Και μόλις το βρίσκαμε μέχρι να έρθει η στιγμή να πάμε στο γήπεδο να μην κοιμόμαστε από το άγχος μη τυχόν και το χάσουμε.

Να ξεκινάμε για εκτός έδρας παιχνίδι χωρίς μία στην τσέπη, και αν δεν βρίσκαμε τον τρόπο να χωθούμε σε κάποιο πούλμαν, να την ψάχνουμε με ωτο-στοπ, η να ανέβουμε με τραίνο, ακόμη και στις πιο δύσκολες και αφιλόξενες έδρες. Να πηγαίνουμε Καλαμαριά, Χαριλάου , Τούμπα και Καυταντζόγλειο με το λεωφορείο της γραμμής , να σκάμε στην πλατεία της Δράμας, στις Σέρρες, στην Καστοριά συνήθως 1-2 πούλμαν από το πουθενά και να μας κοιτάνε σαν εξωγήϊνους.

Και τι να πρωτοθυμηθώ; Σκασιές σε Ρόδο, Κρήτη, Λάρισα, τα μπαράζ στον Βόλο;  Στα «φρύδια» μας ποιοι θα αποτελούσαν την 11αδα, η βαθμολογική μας θέση, πόσα χρόνια είχαμε να τερματίσουμε πρώτοι. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι , στην ληστρική από πλευράς τροπαίων 10ετία, ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν πιο κ@βλ@μένος και πιο κοντά στην ομάδα από ποτέ άλλοτε.

Δεν μας ένοιαζαν οι τίτλοι και οτιδήποτε άλλο , παρά να πηγαίνουμε παντού και να τρέμει η γη. Να «είμαστε» στην κερκίδα  πολλές φορές περισσότεροι από τους αντιπάλους και ας ήμασταν αριθμητικά λιγότεροι με μόνη συντροφιά το ιερό μας κασκόλ και τις κονκάρδες μέταλ και Ολυμπιακού στα «δερμάτινα» μπουφάν μας.

Αν έχετε προσέξει ελάχιστες είναι οι αποθανατισμένες στιγμές αυτών των εποχών. Και ας υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές. Τώρα ποιο πολύ νοιάζει κάποιους να τραβάνε βιντεάκια παρά να καταθέτουν την ψυχή και την φωνή τους στα σκαλοπάτια. Ελπίζω όλο αυτό το διάστημα της αποχής από τις κερκίδες λόγω του ιού, να μας κάνει όλους σοφότερους. Να μην αναπολούμε μονάχα αυτά τα χρόνια αλλά να κάνουμε τα πάντα να τα ξαναζήσουμε.

Γιατί η ρημάδα η ζωή περνάει γρήγορα και τίποτε δεν είναι δεδομένο.