Όταν λέμε... αγαπώ τον Ολυμπιακό... είναι η ζωή μου... είμαι άρρωστος με το δαφνοστεφανωμένο... πως ακριβώς το εννοούμε;;; Εγώ έχω μάθει στη διαδρομή της ζωής μαζί του, ότι στα δύσκολα με έχει ανάγκη ο Θρύλος μου... όχι στα εύκολα και στα πανηγύρια... Να είμαι εγώ εκείνος που θα του δίνει το χέρι να σηκωθεί... Να βρίσκομαι σε κάθε αγώνα δίπλα του... Να μην ξεχωρίζω παιχνίδια ανάλογα με την σημασία τους... Γιατί πολύ απλά οι όποιες ήττες όσο και σημαντικές κάποιες από αυτές και να είναι, είναι απλά απείρως λιγότερες από τις χαρές που μου έχει χαρίσει η ερυθρόλευκη!!! Ο Ολυμπιακός είναι η οικογένεια πιστεύω όλων μας... Αναπόφευκτα λοιπόν υπάρχουν και οι στεναχώριες που είναι μέρος της ζωής μας... Τα προβλήματα λύνονται συνεπώς μέσα στην οικογένεια, χωρίς ύφος εισαγγελέα, χωρίς κακοπροαίρετη κριτική, χωρίς αφορισμούς και πάντα με καλή διάθεση για να επιλυθούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα...

Δεν έχει την πολυτέλεια ο Ολυμπιακός να χάσει ούτε δευτερόλεπτο από το... μέλλον του... Βλέποντας τα λάθη και διορθώνοντας τα, προχωράει με το κεφάλι ψηλά... Καμιά ήττα δεν μπορεί να αμαυρώσει την ιστορία του... Την στιγμή που οι "ειδικοί αναλυτές" από το πολύ "ενδιαφέρον" για το μέλλον μας, πέφτουν να τον ξεσκίσουν εμείς γινόμαστε η ασπίδα του... Σιγά μην τους επιτρέψουμε να διαβάλουν στα μάτια μας, αυτό το παρεάκι που μας έχει βγάλει στους δρόμους όλης της χώρας να πανηγυρίζουμε χρόνια τώρα... Σιγά μην περιμένω να ακούσω τις απόψεις τους για να βγάλω τα όποια συμπεράσματα... Σιγά μην γίνω συνένοχος στην απαξίωση και τη χολή που θα βγάλουν... Σιγά μην τους επιτρέψω να "εκμεταλλευτούν" τη στεναχώρια μου...

Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το βράδυ στη Λιμόζ που είχαμε πάει 120 άτομα, με την καταραμένη γραμμή του Ζάρκο... Το κλάμα στον πρώτο χαμένο τελικό στο Τελ Αβίβ... Τη στεναχώρια από την ήττα στη Σαραγόσα από τη Ρεάλ του Σαμπόνις... Ε, και;;; Χάθηκε ο Θρύλος;;; Δεν βρήκε το δρόμο για την κορυφή;;; Πάντα παντελονάτα... χωρίς συγνώμες από τη Φίμπα, χωρίς να στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης στη χώρα του... Πήγε και σε άλλους τελικούς... Σε Παρίσι, σε Μαδρίτη... Αυτός είναι ο Ολυμπιακός μας... Μαχητής κόντρα στα προγνωστικά και τα φαβορί... Τι να φοβηθώ;;; Δεν υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο μας... Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε στις ξύλινες κερκίδες του Παπαστράτειου, που ζήσαμε τις ένδοξες μέρες στο ΣΕΦ, που στριμωχνόμασταν για την αρρώστια μας στο κλειστό του Κορυδαλλού, που πανηγυρίζαμε τα κύπελλα στο Παναθηναϊκό στάδιο, δεν επιτρέπεται να απογοητευόμαστε, αλλά να λέμε συνεχώς στους νεότερους ότι το μεγαλείο του Ολυμπιακού μας είναι τεράστιο σαν μέγεθος για να το λυγίσει μια ήττα... Θρύλε της καρδιάς μας σε ευχαριστούμε για όσα μας έχεις χαρίσει μέχρι τώρα, αλλά πολύ περισσότερο για αυτά που θα μας χαρίσεις στο μέλλον...

Υ.Γ.: ... Και ξανά-ξανά στον μικρό τελικό ξανά οι μ@λ@κες οι βάζελοι μ’ ένα "λούτσο" αγκαλιά... Και για το τέλος βάζελοι ακούστε ακόμη κάτι... Είναι ένα ποίημα κ’ αυτό που βγήκε στο κατάρτι... Χάιφα 1994... Λόγω λογοκρισίας δεν μου επιτρέπεται να δημοσιεύσω ούτε το ποίημα όλο, ούτε φωτογραφία... Δεν πειράζει... Αυτοί που πρέπει ξέρουν... Αντ’ αυτού θα δημοσιεύσω μια φωτογραφία από εκτός έδρας ματς στο Σπόρτινγκ, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...