Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλά ένας σύλλογος. Είναι όλα αυτά που αισθάνεται  ο καθένας, μέσα του, και δεν υπάρχουν τα λόγια να τα εκφράσει. Απλά τα νοιώθει. Είναι όλα αυτά που επηρεάζουν συναισθηματικά την ζωή μας καθημερινά. Είναι το μυστήριο του ανεξήγητου πάθους για όσους ζουν και αναπνέουν για τον δαφνοστεφανωμένο. Η 10η Μαρτίου δεν είναι απλά μια μέρα γενεθλίων. Είναι η μέρα που πήραν σάρκα και οστά, τα όνειρα χιλιάδων ανθρώπων, που έμελλε να επηρεάζει στο μέλλον εκατομμύρια άλλους.

Είναι το συναίσθημα της χαράς, της λύπης και της απόφασης για μια διαρκή πάλη, για ένα όνειρο που δεν έχει ταβάνι. Από την ημέρα που γεννιόμαστε, η ζωή μας είναι ταγμένη στο πλευρό του. Είναι τα ατελείωτα χιλιόμετρα για να βρεθούμε κοντά του έστω για 90 λεπτά. Είναι οι χιλιάδες αναμνήσεις που αναβλύζουν, μέσα από ένα μπαουλάκι με αποκόμματα εφημερίδων, εισιτήρια αγώνων και φωτογραφίες στις γαλαρίες των πούλμαν και σε αφιλόξενες κερκίδες. Είναι οι ατελείωτες ουρές στην ουρά για ένα εισιτήριο,  τα ρούχα που στεγνώνανε επάνω μας εκτεθειμένοι στα καιρικά φαινόμενα απλά για να φωνάξουμε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ… Είναι οι ανθρωποθυσίες στα σκαλοπάτια, και στις Εθνικές οδούς, είναι η γλυκιά προσμονή της επόμενης αγωνιστικής. Είναι οι φιλίες που γιγαντώθηκαν στις εκδρομές, σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι κερκίδες που κάναμε διδάσκοντας τους «πολιτισμένους ποδοσφαιρικά» λαούς, τι σημαίνει οπαδός.

Είναι η παραδοχή των αντιπάλων μας, ότι είμαστε ο Θρύλος της Ελλάδας, μιας και έτσι μας ονομάζουν όταν φωνάζουν εναντίον μας, υβριστικά συνθήματα. Μια ομάδα που η λατρεία της, ξέφυγε από τα στενά όρια της πόλης και εξαπλώθηκε σαν «επιδημία» σε όλη την χώρα και όχι μόνο. Μια φανέλα που όσοι την φόρεσαν, ένοιωσαν ευλογημένοι και πέρασαν στο πάνθεον της Ιστορίας. Μια φανέλα που όσοι δεν την «ένοιωσαν» στο πετσί τους,  τους «απέβαλλε» από μόνη της. Όλοι μας , είμαστε  «στρατιώτες» της ιδέας αυτής.

ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι πάνω από τον Ολυμπιακό. Από τον εκάστοτε Πρόεδρο, έως τον τελευταίο οπαδό. Είναι υποχρέωση όλων μας να τον υπηρετούμε και να κάνουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι και με τις δικές του δυνάμεις, ολοένα και  πιο ένδοξο. Τα Πρωταθλήματα και τα Κύπελλα είναι η «καθημερινότητα» μας. Το «όνειρο» μπορεί να το ζήσαμε σε άλλα αθλήματα, αλλά ακόμη δεν το έχουμε ζήσει στο ποδόσφαιρο. Δεν πρέπει να το ζήσουμε και αυτό σε κάποια από τα επόμενα γενέθλια μας;