150 σερί ματς αήττητος στο πόλο. 96 σερί ματς στο μπάσκετ Γυναικών. 41 σερί ματς στο Βόλεϊ Ανδρών, πέρα από τις ελάχιστες ανώδυνες ήττες σε Βόλεϊ και Πόλο Γυναικών και Χάντμπολ Ανδρών. Δεκάδες κούπες κάθε χρόνο στην τροπαιοθήκη, τελικούς και κούπες στην Ευρώπη. Σβέρκοι κατακόκκινοι από τις συνεχόμενες σφαλιάρες, ρίχνουν μόνοι τους τα τμήματα τους στην Α2 για να μην χάνουν από εμάς, και για Ευρώπη; Ούτε λόγος. Ούτε για ταξίδι αναψυχής δεν πάνε. Και στον αντίποδα; Η οικογένεια του Ολυμπιακού ενωμένη. Με αθλητές και αθλήτριες να συμπαραστέκονται στα σπουδαία ματς σε όλα τα αθλήματα, σε τραυματισμούς, να χαίρονται όλοι τις επιτυχίες των άλλων, και να νοιώθουν ειλικρινά και όχι υποκριτικά τι είναι αυτό το κάτι μαγικό, που τρελαίνει εμάς τους οπαδούς στις κερκίδες.

Καταλαβαίνω πως ως σύλλογος με τόσα τμήματα, που μάλιστα ΟΛΑ διακρίνονται σε  Ελλάδα και Ευρώπη, είναι πάρα πολλά τα ματς για να έχουν κόσμο συνέχεια τα γήπεδα που παίζουμε. Αλλά τα σημαντικά ματς, είναι σαφώς λιγότερα. Ειδικά αυτά που κρίνουν το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, προκρίσεις σε Φάϊναλ φορ και τελικούς Κυπέλλου και αντίστοιχα στην Ευρώπη. Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας, πως… όσοι περισσότεροι σε γήπεδα και ως μέλη στον ερασιτέχνη, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι επιτυχίες που θα έρχονται. ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι βάζουμε τις βάσεις για τις διακρίσεις.

Την  Τετάρτη το απόγευμα στο Ρέντη, στις 17:00, πριν το ματς με την Ξάνθη στον Ναό, όσοι πιστοί προσέλθετε για να μην… το σκάσουν οι κότες. Τα θέλουμε όλα φέτος.  Καμιά παραχώρηση τροπαίου. Ειδικά στους «νεόπλουτους» φίλους της Κυβέρνησης. Απλά να τους θυμίσουμε ξανά την συνήθεια που έγινε λατρεία. Να βλέπουν πάντα την πλάτη μας. Να φταίει για όλα ο Πειραιάς. Για να συνεχίσει να θυμίζει η τροπαιοθήκη τους, την έρημο Σαχάρα σε όλα τα αθλήματα με ναυαρχίδα το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Τους ακούω να μιλάνε, κοντοί, χοντροί, περαστικοί, υπάλληλοι, εκ γενετής άτιτλοι, για την πιθανότητα κατάκτησης τίτλου και μου φαίνεται λες και δουλεύω στην ΝΑΣΑ και μόλις έλαβα μήνυμα από εξωγήινους για την ύπαρξή τους. Μου θυμίζουν γεροντοκόρες  της δεκαετίας του 50 και του 60 που είχαν ως καημό να παντρευτούν και ξέπεφταν στα προξενιά χωρίς να τους νοιάζει ποιος και πως θα είναι ο γαμπρός  αρκεί να ανέβαιναν τα σκαλιά της εκκλησίας. Τα πάντα όλα για να πιάσουν τον Άρη στην 4η θέση στα πρωταθλήματα Ελλάδος.