Ξέρω πολύ καλά τι είναι αυτό που με τρελαίνει και μου ομορφαίνει τη ζωή...
Ξέρω πολύ καλά, και τι είναι αυτό που με τρελαίνει, και τι είναι αυτό που μου ομορφαίνει την ζωή… Είναι η στιγμή που θα πατήσω το πόδι μου στον Ναό, να δω την ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο. Είναι οι στιγμές που θα ζήσω. Είναι οι ώρες που θα ενώνω την φωνή μου με χιλιάδες άλλους τρελούς επί ώρες για να στηρίζω την ομάδα μου. Είναι η έκσταση που νοιώθω την στιγμή που η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα. Είναι η χαρά της νίκης και η στεναχώρια από ένα άτυχο αποτέλεσμα.
Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές τις στιγμές. Να κατεβαίνω στον Πειραιά και στον δρόμο να συναντώ ένα ερυθρόλευκο ποτάμι από ομοϊδεάτες να κατευθύνεται προς το γήπεδο. Οι μπύρες και τα γέλια πριν το ματς. Οι συναντήσεις με παλιούς «συμπολεμιστές» από την επαρχία, και ας λέμε κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια από τις εκδρομές μας. Αυτά τα συναισθήματα θα τα ζήσω και με την Μπέρνλι. Κάθε φορά και πιο έντονα. Δεν με νοιάζει το όνομα του αντιπάλου. Εγώ τον Ολυμπιακό μου πάω να δω. Ούτε το αποτέλεσμα. Θα αλλάξει τον τρόπο που αισθάνομαι η νίκη ή η ήττα;
Ο Ολυμπιακός ο «δικός» μου είναι πάνω από πρόσωπα, πρωταθλήματα, νίκες και ήττες. Από το 1977 μέχρι και σήμερα που βρίσκομαι στις κερκίδες, μπορεί τα συναισθήματα να είναι τα ίδια, αλλά κάθε ματς είναι ξεχωριστό. Είναι ευλογία και νοιώθω τυχερός που τα ζω όλα αυτά. Οι εποχές δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Μα είναι δυνατόν εν έτει 2018 να γίνεται ολόκληρη «εκστρατεία» για να ντυθεί το Καραϊσκάκη στα ερυθρόλευκα; Στα χρώματα μας; Να πανηγυρίζουμε που θα έρθει κόσμος στο γήπεδο; «Καταντήσαμε» να θεωρούμε ως επιτυχία τα αυτονόητα; Στα π@π@ρια μου τι όνομα θα γράφει πίσω η φανέλα. Εγώ πηγαίνω για το σήμα στην καρδιά. Θρύλε σ' αγαπώ και ας μου κάνεις γκέλες. Και αν δεν γίνει αυτό… στα «φρύδια» μας τα δυό, πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό.
