ΑΛΕΚΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα μάτια βουρκώνουν στην σκέψη των παιδιών, των οικογενειών που «έφυγαν» αγκαλιασμένοι, των γερόντων που ήταν ανήμποροι να μετακινηθούν, εγκαταλελειμμένοι ΟΛΟΙ από ένα κράτος ΑΠΩΝ, όχι μόνο τώρα, αλλά δεκαετίες ολόκληρες... Το μόνο που νοιάζει τους εκάστοτε 300 είναι ο μισθουλάκος τους, η καρέκλα και η ισόβια σύνταξη.

Οι πραγματικοί ΗΡΩΕΣ είναι οι πυροσβέστες, το λιμενικό, οι Ζητάδες, τα παιδιά του λαού, οι ανώνυμοι που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούσαν κυριολεκτικά μέσα στις φλόγες να σώσουν ό,τι μπορούν... Η θλίψη και ο πόνος μου έχουν μεταμορφωθεί σε οργή. Δεν το δέχομαι να φεύγουν τόσο άδικα συνάνθρωποι μου. Τι τριήμερο πένθος και μαλακίες ρε.

ΤΙΜΩΡΙΑ θα υπάρξει;;;

Ούτε εδώ ευθύνονται κάποιοι;

Παραιτήσεις;;;

ΠΛΗΡΗ αποκατάσταση των πληγέντων;;;

Oι ανθρώπινες ζωές όμως και τα παιδικά χαμόγελα χάθηκαν μια για πάντα... η ψυχική κατάσταση όσων έζησαν την κόλαση που αλλοιώθηκε για πάντα... οι εκατοντάδες τραυματίες θα βιώνουν όλη τους την ζωή σημαδεμένοι την ανυπαρξία σας... τι θα τα φέρει πίσω;;;

Τι έκαναν ΟΛΟΙ από τις πυρκαγιές του 2007 και μετά για να μην ξαναζήσουμε τις ίδιες εφιαλτικές στιγμές;;;

ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ... ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ... Που είναι τα καναντέρ, που είναι τα πυροσβεστικά, που είναι τα ΑΝΤΟΝΟΦ, που είναι η επιφυλακή τις δύσκολες μέρες... Για «άλλα» και για «άλλα» κονδύλια υπάρχουν... Οι ψυχές όσων φεύγουν τόσο άδικα από την ζωή να στοιχειώνουν όλους σας.

Μην ξεχάσετε να στείλετε τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας, την ΔΕΗ, και τα εκκαθαριστικά της εφορίας σε όλους αυτούς που έφυγαν αλλά και σε αυτούς που από θαύμα έζησαν ψεύτες... Μου τρυπάει το μυαλό η εικόνα των συνανθρώπων μου να ζουν τις τελευταίες τους στιγμές, αβοήθητοι με την φωτιά να τους λιώνει. «Ακούω» τις παιδικές κραυγές, και τα κλάματα των τρυφερών ψυχών που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, βιώνοντας την εγκατάλειψη από το άφαντο Κράτος... 11 χρόνια μετά η τραγωδία επαναλαμβάνεται.

Η ζωή πλέον από δω και μπρος δυστυχώς για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας δεν θα είναι πια η ίδια. Δεν κλείνουν αυτές οι πληγές. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι ώρες αγωνίας να επιβιώσεις. Τα αυτοκίνητα και τα ντουβάρια ξαναγίνονται. Οι ανθρώπινες ζωές όμως έφυγαν για πάντα.

Ελπίζω και εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου να μην αυξηθεί ο αριθμός των νεκρών. Να βρεθούν όλοι οι αγνοούμενοι. Να σταματήσουν να κυλάνε δάκρυα πόνου και λύπης στα πρόσωπα αυτών που σώθηκαν. Να βρουν το κουράγιο και την δύναμη να σταθούν ξανά στα πόδια τους... και ΟΛΟΙ μαζί να μην ξεχνάμε ΠΟΤΕ όσους έφυγαν άδικα και να συγχωράμε τις ψυχούλες τους.

ΕΛΛΑΔΑ είμαστε εμείς όλοι οι απλοί άνθρωποι που νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας. Είδα ανθρώπους να προσφέρουν καταλύματα, φάρμακα, και τρόφιμα στους πληγέντες... Άγνωστους... που το έκαναν από τα βάθη της καρδιάς τους και είπα... ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΚΟΜΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ...