Ο Ολυμπιακός είναι η ιδέα, είναι το ιδανικό, είναι η μαγεία που σε πλημμυρίζει όταν μπαίνεις στο «Καραϊσκάκη», είναι σύμβολο, είναι η προσμονή να σμίξεις την φωνή σου με τους υπόλοιπους της κερκίδας και να μην σταματήσεις να υποστηρίζεις την ομάδα σου ακόμα και όταν χάνει, ακόμα και όταν κάνει λάθη...

Να στέκεσαι όρθιος και στην πρίζα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες... Να συντονίζεται η καρδιά σου και η φωνή σου με τον ρυθμικό ήχο του τύμπανου και της τρομπέτας... Το βλέμμα σου να μη σταματά λεπτό για να ξαποστάσει, παρά να ρουφάει υπνωτισμένα κάθε λεπτό κάθε δευτερόλεπτο, «κυνηγώντας» κάθε φάση του αγώνα...

Ο Ολυμπιακός δεν είναι βαρύγδουπα ονόματα και φίρμες... Ο Ολυμπιακός είναι ο Χρήστος, ο Βασίλης, ο Δημήτρης, ο Μάνος... κάθε ένας από εμάς. Είναι σύνολο, είναι οικογένεια, δεν είναι ένα πρόσωπο, ούτε το νούμερο μιας φανέλας. Είναι ιστορία... μια ιστορία που ανήκει σε όλους... και που τους χρειάζεται όλους για να συνεχίσει να γράφει ιστορία...

Όσοι λοιπόν, ανοίγουν το στόμα να εκφράσουν απόψεις, παράπονα, γκρίνιες, ετυμηγορίες, συμβουλές, και οδηγίες ας πάρουν μια βαθιά ανάσα, ας κλείσουν λίγο τα μάτια κι ας σκεφτούν με την καρδιά... τι είναι ο Ολυμπιακός...

«Ψυχή» του Ολυμπιακού είναι παιδιά όπως ο «Γιαννάκης». Ο Γιαννάκης είναι 42 ετών με μυαλό και καρδιά δωδεκάχρονου αγοριού. Δεν έχει χάσει αγώνα του Ολυμπιακού, της λατρεμένης του ομάδας. Σε κάθε παιχνίδι ακούραστος συνοδοιπόρος είναι ο πατέρας του... Σε κάθε παιχνίδι όμως, όχι μόνο σε αγώνες ντέρμπυ ή Champions League, εδώ και 32 χρόνια. Και κάθε φορά τον διακατέχει η ίδια λαχτάρα, ο ίδιος ενθουσιασμός, όπως την πρώτη φορά. Η αγάπη, η αγνή αγάπη, η πίστη, το όραμα, τα ιδανικά, απαιτούν αν μη τι άλλο σεβασμό... Όσοι από εσάς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μπορείτε να μου πείτε με το χέρι στην καρδιά, πόσους αγώνες του Ολυμπιακού είδατε τη φετινή σεζόν; Πέρυσι ίσως; Πρόπερσι; Νομίζω το πιάσατε το νόημα...

Ολυμπιακός είναι η συνάντηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος την ίδια χρονική στιγμή... Ποια στιγμή; Τη στιγμή που η μαγεία... συναντά τη λογική και ταυτόχρονα την τρέλα... Είναι η συνεχής αναζήτηση του καλύτερου... Είναι η μαγκιά του λιμανιού και η μπέσα των αγνών ανθρώπων... Είναι το φθαρμένο κασκόλ που περνάει από πατέρα σε γιο... Είναι τα πούλμαν που πηγαίναμε εκδρομές, ταξιδεύοντας επί ώρες σε όλη την Ελλάδα, μόνο και μόνο για να φωνάξουμε για μόλις 90 λεπτά... ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ... και δεν ξέραμε αν θα φτάσουμε... Είναι τα αδικοχαμένα αδέλφια μας, όχι μόνο αυτά που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια της Θύρας 7, αλλά όλοι όσοι δεν είναι πια μαζί μας... συνοδοιπόροι τόσα χρόνια στην ίδια τρέλα... Είναι το κλάμα με τη λήξη του αγώνα που μας έφερε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από αγώνες χρόνων να σώσουμε την Ολυμπιακάρα μας... Είναι η εξύμνηση του ονόματος στα χείλη των αντιπάλων μας, ακόμη και όταν μας βρίζουν... Τι λένε;;;... @@$#@#@# ο ΘΡΥΛΟΣ!!! και ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ...

Αυτό είμαστε... ΘΡΥΛΟΣ... Όχι κάτι συνηθισμένο, και σίγουρα όχι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα... Είμαστε όλα αυτά που αισθάνεται ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί, και δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη τα λόγια για να το εκφράσουν... Κάτι μαγικό στο μυαλό... Κλείστε λοιπόν τα μάτια, αφεθείτε και γίνετε πάλι παιδιά. Αφήστε τη μαγεία να σας τυλίξει και να σας παρασύρει.

Αυτό είναι ο Ολυμπιακός... Μια φιλοσοφία ζωής... Εξάλλου... Ποιος είναι ο λόγος για να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό;;; Καλή χρονιά να έχουμε μάγκες... Καλύτερη από την προηγούμενη... Με ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τους αλλόθρησκους!!!