Έμαθα στην οπαδική μου ζωή να μην τα παρατάω ποτέ!
Ο καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει, να την τεκμηριώνει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια, αλλά κανείς όπως και εγώ άλλωστε δεν έχει το δικαίωμα να την «επιβάλλει» στους άλλους. Αυτό επίσης που για κάποιους φαίνεται σωστό, για κάποιους άλλους φαίνεται λάθος. Όπως δεν μπαίνει μέτρο σύγκρισης για το ποιος αγαπάει περισσότερο τον σύλλογο από τον άλλον. Η αγάπη δεν μετριέται από την σωστή εκτίμηση της όποιας κατάστασης αλλά από την προσφορά και την παρουσία στις κερκίδες.
Ανήκω στην γενιά , που πηγαίναμε στο γήπεδο χωρίς να είναι προτεραιότητα μας οι μεταγραφές, χωρίς κινητά για σέλφι, και social media για να ξεκατινιαζόμαστε , χωρίς να μας ενδιαφέρει η βαθμολογική θέση, η εικόνα της ομάδας, το θέαμα. Γουστάραμε να έρθει απλά η Κυριακή για να βρεθούμε στις κερκίδες των γηπέδων όλης της χώρας, ως οπαδοί, και όχι ως εισαγγελείς, οπαδοί μόνο της νίκης και των Πρωταθλημάτων , παρά μόνο της ομάδας , σε όλα τα γήπεδα δίπλα της με αγνή και ανιδιοτελή αγάπη για τον δαφνοστεφανωμένο.
Δεν αλλάζουν οι εποχές, οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν χρειαζόμασταν παροτρύνσεις για να πάμε στα γήπεδα, ούτε μας ένοιαζε το όνομα του αντιπάλου. Κατανοώ ότι τώρα δεν υπάρχουν πλέον εκδρομές, ότι δεν υπάρχει δέσιμο μεταξύ παιχτών και κερκίδας μιας και οι περισσότεροι είναι περαστικοί και ξένοι που μας βλέπουν μόνο ως σκαλοπάτι και λίγοι δένονται με κόσμο και ομάδα, δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες και όσους έχουμε που νοιώθουν που αγωνίζονται αποτελούν την μειοψηφία του ρόστερ, αλλά το σήμα στην καρδιά παραμένει πάντα το ίδιο. Όπως και η ιδεολογία της ομάδας. Είμαστε οπαδοί και όχι δημόσιοι κατήγοροι της ομάδας να καταδικάζουμε τους πάντες μετά από κάθε στραβή.
Δεν έχουμε συμβόλαια με τις κούπες. Για όλα μαχόμαστε καθημερινά. Όλοι θέλουμε το καλύτερο. Θα γίνονται και λάθος επιλογές, λάθος εκτιμήσεις, που θα φαίνονται ακόμη περισσότερο λόγω της εις βάρος μας δήθεν εξυγίανσης. Χωρίς αυτήν η διαφορά μας με τις συμμαχικές δυνάμεις δεν υφίσταται. Για αυτό και είναι «ενδιαφέροντα» τα Πρωταθλήματα. Γιατί δεν είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει, ώστε να τους παίρνουμε αμπάριζα όλους και να τελειώνουμε την υπόθεση τίτλος από τον Δεκέμβρη. Αν κάποιοι θεωρούν λευκή πετσέτα το γεγονός ότι τον Γενάρη διορθώνονται τα λάθη του καλοκαιριού, τι να πω; Αν δεν κατανοούν ότι χτίζεται έστω και τώρα ένας κορμός για του χρόνου, ώστε οι καλοκαιρινές προσθήκες να είναι ελάχιστες δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Ελπίζω αυτοί που ήρθαν και θα έρθουν θα προσφέρουν περισσότερα από όσους έχουν φύγει η θα φύγουν. Σίγουρος για το τι θα προσφέρει δεν μπορεί κανείς να είναι για κανέναν. Το χορτάρι , με τα ερυθρόλευκα ,είναι ο μοναδικός κριτής, και όχι τι έκαναν πριν στις ομάδες τους. Αυτό είναι κριτήριο μόνο για όσον αφορά την επιλογή τους. Πολλές φορές δεν φτάνει μόνο η αξία και το ταλέντο. Χρειάζονται προσαρμογή, στήριξη από τον κόσμο, εμπιστοσύνη από τον προπονητή, καλό κλίμα στα αποδυτήρια, χημεία με τους συμπαίχτες τους, και καλή ψυχολογία και θέληση για να κατακτήσουν τους στόχους τους δικούς τους και κατά συνέπεια και της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός ρίχνει μια ακόμη ζαριά, με την ποδοσφαιρική λογική να είναι εναντίον του, βάση των τόσων αλλαγών. Επειδή όμως ούτε οι άλλοι είναι καλύτεροι, ένα κλικ με τις προσθήκες να ανεβάσουμε την απόδοση μας , θα το πάμε μέχρι τέλους. Η αρχή έγινε με τον Άρη. Με νίκες σε Λεωφόρο και Τούμπα , πιστέψτε με θα την ακούσουν στερεοφωνικά. Εγώ πιστεύω ότι μπορούμε. Μέχρι και μαθηματικά να μείνω εκτός τίτλου πάντα θα πιστεύω στην ανατροπή, ακόμη και με την εις βάρος μου κατάσταση. Έτσι μεγάλωσα τις δεκαετίες του 70΄ και του 80΄. Έτσι έμαθα στην οπαδική μου ζωή. Να μην τα παρατάω ποτέ.
