Ήταν 11 Μάϊου 1993. Ο Πειραιάς είχε φορέσει τα γιορτινά του και ετοιμαζόταν να υποδεχθεί το πρώτο του πρωτάθλημα μπάσκετ, μετά από 15 χρόνια, ενώ την περίοδο εκείνη οι γνωστοί σε όλους εξωγενείς παράγοντες, στερούσαν από την ποδοσφαιρική ομάδα τον ένα τίτλο μετά τον άλλο.

Όπως ήταν λογικό, η δίψα του κόσμου ήταν τεράστια, και τίποτα δε μπορούσε να του στερήσει αυτή την κούπα.
Το ΣΕΦ ήταν ασφυκτικά γεμάτο από πολύ νωρίς. Τα μαγικά χαρτάκια είχαν εξαντληθεί πολλά 24ωρα πριν την ημέρα του αγώνα. Όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τους στο γήπεδο.

Όλοι; Μάλλον όχι. Κάτι έλειπε. Τι; Μα ο αντίπαλος φυσικά!

Βλέπετε, ο Παναθηναϊκός, συνηθισμένος σε τέτοιες τακτικές (το είχε κάνει ξανά το 1989 κόντρα στον Άρη), είχε αποφασίσει να μην κατέβει στο Φάληρο να αγωνιστεί, με πρόσχημα την αντικατάσταση του διαιτητή Παπαδημητρίου (ο οποίος τόλμησε να αποκτήσει πρόβλημα στο μάτι χωρίς να πάρει την έγκριση του Παύλου Γιαννακόπουλου), από το διαιτητή Κουκουλεκίδη ο οποίος και σφύριξε τελικά τον τρίτο τελικό στη Γλυφάδα, όπου ο Ολυμπιακός έκανε το "break".

Η αιτία βέβαια ήταν άλλη. Ο Ολυμπιακός τότε είχε χτίσει μία ομάδα που έμελλε να πρωταγωνιστήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη και η ιστορία το έχει καταγράψει αυτό. Σάρωσε τα πάντα στη Ελλάδα, ενώ στην Ευρώπη η παρουσία του στα final four ήταν δεδομένη και αυτό το ένιωσαν οι πράσινοι και στο Τελ Αβίβ, και στη Σαραγόσα, αλλά και στο δρόμο προς τη Ρώμη, τη χρονιά που για πρώτη φορά, Ελληνική ομάδα έκανε το triple crown.

Η συγκεκριμένη απόφαση καταδικάστηκε από την πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού, ενώ χαρακτηρίστηκε λανθασμένη και από τον ίδιο τον Παύλο Γιαννακόπουλο μερικά χρόνια αργότερα, αλλά η ιστορία είχε ήδη γράψει μία ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία του τριφυλλιού.

Το γλέντι που είχε στήσει ο λαός του Θρύλου όμως δε γινόταν να χαλάσει λόγω ενός καπρίτσιου της τότε διοίκησης του Παναθηναϊκού. Έτσι συμμετέχοντας και ο ίδιος σε αυτή τη γιορτή, διασκέδασε την κατάσταση κατεβάζοντας τη δική του ομάδα στο παρκέ. Με πράσινες εμφανίσεις και κρατώντας κότες στα χέρια έστειλαν το δικό τους μήνυμα στους αιωνίους αντιπάλους, θυμίζοντάς τους ποιος έμελλε να είναι το αφεντικό τα επόμενα χρόνια.

Ο πρόεδρος του Θρύλου, Σωκράτης Κόκκαλης, είχε οργανώσει μία πρωτοποριακή για τα τότε δεδομένα ατμόσφαιρα, φέρνοντας το περίφημο "μπαλέτο με τις ζαρτιέρες". Μιλάμε για μία εποχή που ο όρος cheerleader ήταν άγνωστος στα ελληνικά γήπεδα, ενώ λίγη ώρα αργότερα, πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα  που διοργάνωσε ο ΕΣΑΚΕ υψωνόταν στον ουρανό του Πειραιά, όπου θα έμενε για μία 5ετία.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, και τέτοιες γιορτές είναι δύσκολο να επαναληφθούν, μιας και αρρωστημένες καταστάσεις καταστρέφουν το Ελληνικό μπάσκετ, αλλά η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει. Και εμείς θα είμαστε εδώ να σας τη θυμίζουμε κάθε φορά.