Το σήμα στην καρδιά
Στις νίκες είναι που πρέπει να κοιτάμε τι δεν κάναμε σωστά για να επικρατούμε πιο εύκολα βάσει της ποιότητας των παιχτών μας. Ο μηδενισμός και η απαξίωση δεν έχουν θέση ανάμεσα μας. Μπορώ να θυμηθώ άπειρα παιχνίδια εκτός έδρας από το 1977 και μετά που παρακολουθώ τον Ολυμπιακό, που περνάγαμε δια πυρός και σιδήρου από επαρχιακά γήπεδα και αρκετά που αφήναμε βαθμούς. Οι εποχές άλλαξαν, οι συνθήκες το ίδιο.
Πλέον δεν ακολουθούμε την ομάδα παντού, και όσο πάει το κακό παραγίνεται με προφάσεις αστείες και ανικανότητα του Κράτους να θεσμοθετήσει τις μετακινήσεις σε όλα τα γήπεδα της χώρας. Ανέκαθεν όλες οι ομάδες έπαιζαν μαζί μας τον υπέρ πάντων αγών, και όχι μόνο οι μικρές. Ειδικά οι οπαδοί των μονίμως «αδικηθέντων» ΑΕΚ και ΠΑΟΚ κύκλωναν το μεταξύ μας παιχνίδι στην έδρα τους για να εκτονώσουν το κόμπλεξ που τους επέβαλε η κυριαρχία του Ολυμπιακού σε όλα τα επίπεδα.
Από κούπες και κερκίδες έως τους δρόμους. Ήταν το ματς της χρονιάς για αυτούς. Η νίκη «έσωζε» όλη την χρονιά. Αυτό πάντως είναι διαχρονικό, δεν αλλάζει ακόμη και στις μέρες μας. «Άλωσαν» την ΕΠΟ και την διαιτησία συμμαχώντας για να αισθάνονται δυνατοί γιατί συνεχίζουν να μην είναι αγωνιστικά καλύτεροι. Και οι «άλλοι» ακόμη ξεχρεώνουν το τελευταίο τους Πρωτάθλημα του 2010 και πανηγυρίζουν έξαλλα ανούσιες νίκες μένοντας εκτός Ευρώπης για 4η συνεχόμενη χρονιά και ισοπαλίες βλέποντας την πλάτη μας στο -7 από την 7η κιόλας αγωνιστική.
Η ομάδα κερδίζει και αυτό έχει σημασία. Τα «άλλα» θα τα βρούμε εν καιρώ. Και αν δεν τα «βρούμε» θα αλλάξουμε ό,τι δεν πηγαίνει καλά.
Όταν ο «πόλεμος» είναι σε εξέλιξη δεν βοηθάει κανέναν και σε τίποτα η γκρίνια. Ότι ήταν να γίνει έγινε μέχρι τις 31 Αυγούστου. Δεν έχουν βγει ο Ονιεκούρου και ο Λόπες. «Πονάς» στα ακραία μπακ και δεν υπάρχει ο δημιουργικός χαφ που να λύνει τον γόρδιο δεσμό στην Ελλάδα. Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι στην Ευρώπη που και η αντίπαλη ομάδα παίζει ανοιχτά βλέπουμε τον Ολυμπιακό καλύτερο. Καλά κάνουμε και μιλάμε για το τι χρειαζόμαστε για να είμαστε «πλήρεις» και να παίζουμε όπως ονειρευόμαστε.
Είναι άλλο να «στεναχωριόμαστε» γιατί έχουμε δει τον Ολυμπιακό να παίζει καλύτερα και άλλο να μιλάμε λες και απέναντι μας έχουμε εχθρούς. Μην κρίνεις ίνα μην κριθείς. Όλοι κάνουμε λάθη. Δεν υπάρχει ομάδα στην πλανήτη που να είναι άχαστη και να παίζει συνεχώς καλά. Και όσο και να το λέμε εμείς πάντα στην σκέψη των παιχτών θα υπάρχουν τα «μεγάλα» ματς στην Ευρώπη.
Πέρσι στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος χάσαμε από την αλογοτροφή και φέραμε ισοπαλία με την Κούλα. Και στα πλέι οφ πήγαμε στις ίδιες έδρες , με τους ίδιους παίχτες αλλά με άλλες συνθήκες και τους ρίξαμε 4 και 5 γκολ που αντικατόπτρισαν πλήρως την διαφορά μεταξύ μας. Αυτά που έχει πετύχει η ομάδα τα τελευταία χρόνια με τα σημαιάκια πιασμένα και τον πόλεμο που δέχεται σε όλα τα επίπεδα από Πρόεδρο, μέχρι τιμωρίες και από Κρατικές παρεμβάσεις μέχρι την ύποπτη σιωπή της ΟΥΕΦΑ είναι άθλος. Είναι υπέρβαση. Αναλύστε στο μυαλό σας τι έχουν συμβεί και θα δείτε ότι έχω δίκιο.
Δεν αντέχει το σύστημα και τρίτο συνεχόμενο ξεφτίλισμα. Να δει τον Ολυμπιακό ξανά τουλάχιστον στους «16» του Γιουρόπα.
Ναι, έπρεπε να κάνουμε κάτι ακόμη στην μεταγραφική περίοδο για να είμαστε ακόμη καλύτεροι. Με αυτούς που έχω όμως δίνω τις μάχες και είμαι πρώτος στην Ελλάδα όντας καλύτερος από τους υπόλοιπους και κρατάω στο Καραϊσκάκη την πρώτη θέση του ομίλου. Αυτούς θα στηρίξω για να πετύχω τους στόχους μου μέχρι να γίνουν κάποιες αναγκαίες για μένα πάντα προσθήκες.
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε όλοι στα πάντα. Πολλές φορές και μέσα από τις «υγιείς» διαφωνίες βγαίνει κάτι θετικό. Πάμε τώρα όλοι μαζί να «πνίξουμε» την Άιντραχτ στον ναό. Αυτό το ματς είναι ο «τελικός» της χρονιάς. Κερδίζεις και οδηγάς την κούρσα. Η πρόκριση απευθείας στους «16» απέχει 90 λεπτά. Όχι ότι δεν θα είναι κρίσιμα και τα άλλα δύο ματς αλλά αν δεν κερδίσεις την Πέμπτη , θα περιμένεις να σκοντάψει η Άϊντραχτ.
Οι νίκες φέρνουν ηρεμία, ψυχολογία και κερδίζεις χρόνο για να διορθώσεις τα «κακώς» κείμενα.