Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι - Μέρος Δ’

Το φθινόπωρο του ’88, λίγο πριν την κάνει ο Κοσκωτάς, είχαμε ακόμα μία «συνάντηση» με τους....άλλους, τους «πράσινους», στο Λεβέντη. Εμείς παίζαμε τιμωρημένοι στα Τρίκαλα με την Καλαμαριά και αυτοί στη Λάρισα. Πάνω-κάτω, δηλαδή, ίδια απόσταση. Δύο πούλμαν αυτοί, κομβόι από πούλμαν εμείς. Προπορεύονταν οι... ατρόμητοι και έκαναν το λάθος να αναμετρηθούν μαζί μας. Ελαφρά περισσότεροι εμείς (εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή), ξαφνικά τούς βλέπουμε στα 500 μέτρα να μας την έχουν στημένη. Για άλλη μία φορά είχαν υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις τους. Έμειναν στην ιστορία τότε τα επεισόδια. Το ένα πούλμαν τους πρόλαβε και την έκανε, το άλλο, δυστυχώς, έμεινε ακινητοποιημένο. Οι πρώην άντρες εκλιπαρούσαν κρυβόμενοι κάτω από τα καθίσματα, μέσα από τα σπασμένα τζάμια, να σταματήσουν αυτοί που προηγουμένως οι ίδιοι ήθελαν να χτυπήσουν. Χωρίς κανείς να καταλάβει, από καπνογόνο, μπήκε φωτιά στο πούλμαν. Την άλλη μέρα όμως κανείς δε θα γράψει ότι εμείς οι ίδιοι τους σώσαμε βγάζοντάς τους από το πίσω παράθυρο, χωρίς να τους πειράξει κανείς. Όλοι θα κατηγορούσαν τους αλήτες, τους οπαδούς του Ολυμπιακού, χωρίς να είναι κανείς από αυτούς μπροστά στο συμβάν... Έπεσαν οι ίδιοι θύματα στο σκηνικό που οργάνωσαν, η υπόθεση όμως είχε και συνέχεια. Έστειλαν κάποια παιδιά δικά μας στη φυλακή και αυτοί βγήκαν λάδι. Βλέπετε, ήταν τα «θύματα». Εκείνο το διάστημα είχε επανιδρυθεί και ο σύνδεσμος στην Αθήνα. Μαζί με τον Πειραιά και την Ερυθρόλευκη Στρατιά αποτέλεσαν τα επόμενα χρόνια τις βάσεις για την εξάπλωση του συνδεσμιακού χώρου σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά. Πρώτα στην πλατεία Κοτζιά, ύστερα στη Λυκούργου και κατόπιν στο Μοναστηράκι. Παραδοσιακά ερυθρόλευκο κοινό σημείο συνάντησης για πορείες με τα πόδια σε Λεωφόρο, Φιλαδέλφεια, Ριζούπολη, Αιγάλεω, «τάφο του λαγού» κ.λ.π.. Η ανάγκη για συσπείρωση και οργάνωση όλου αυτού του τεράστιου πλήθους που λεγόταν και ένιωθε Θύρα 7, ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική. Κάποιοι δεν μας γουστάρανε. Μας έβλεπαν σαν αγκάθι στα σχέδια τους για εξαφάνιση του Ολυμπιακού μας. Δεν ήθελαν με τίποτε να σηκώσουμε το δαφνοστεφανωμένο κεφάλι. Και μας πολεμούσαν με κάθε τρόπο. Ήταν ειδικοί εξάλλου και στη λασπολογία, έλεγχαν και όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να μας «ρίξουν» στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου. Εμείς όμως συνεχίζαμε απτόητοι. Γήπεδα γεμάτα όπου και αν παίζαμε, τρελαμένες κερκίδες, τα πούλμαν κομβόι στις εθνικές οδούς και όποιου τον έτρωγε η πλάτη του, του... την ξύναμε.

Έχουμε φτάσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο εγκάθετος του Βαρδινογιάννη έπρεπε να φύγει από τη διοίκηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ο σύλλογος μαράζωνε, ο κόσμος όμως πεισματικά γέμιζε κάθε Κυριακή το Καραϊσκάκη. Οι άλλοι έπαιρναν τους παίκτες μας και τα πρωταθλήματα σκανδαλωδώς. Υπήρχαν τουλάχιστον 4 κλεμμένοι τίτλοι στα εννέα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τι να πρωτοθυμηθώ. Τη διακοπή του αγώνα στη Φιλαδέλφεια στο 87ο λεπτό και ενώ κερδίζαμε με 2-1 και την επανάληψη του; Το στημένο 2-2 από τον Ναούμ με τον Αθηναϊκό και τα επεισόδια που ακολούθησαν και έγιναν αιτία να τιμωρηθούμε με 5 αγωνιστικές; Το στημένο 3-4 με τον Παο στο Καραϊσκάκη; Την αρπαγή του Αποστολάκη; Την πώληση του Ντέταρι έναντι 50 εκατομμυρίων; Τους απλήρωτους παίκτες και προπονητές; Τον Απόλλωνα Αθηνών, τη Δόξα Δράμας, την Κόρινθο, που δούλευαν για λογαριασμό του «θείου»; Το κλείσιμο της 7 και την κατάληψή της από εμάς πηγαίνοντας από το πρωί και σπάζοντας τα λουκέτα; Την παράνομη εφημερίδα για την ανατροπή τότε της διοίκησης; Τους αγώνες για την απεμπλοκή από το σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης που έχωνε πιο βαθιά το μαχαίρι στον Ολυμπιακό μας; Τους πληρωμένους μπράβους που μας κυνήγαγαν για να σταματήσουμε τον αγώνα μας ή μήπως τους ασφαλίτες που δρούσαν μέσα στη Θύρα 7 προβοκατόρικα; Τελικά, τίποτε δεν στάθηκε ικανό να μας σταματήσει.

Τα χρόνια περνάνε, οι εποχές αλλάζουν. Θα περίμενε κανείς, όμως, να συμβεί το ίδιο και στη Θύρα 7. Η μαγκιά των γαύρων έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, όσα χρόνια και αν περάσουν, παραμένει πάντα σημείο αναφοράς από τους αντιπάλους. Ό,τι κι αν λένε στους πιτσιρικάδες τους (για να μην χάνουν συνέχεια γενιές και γενιές νέων παιδιών όπως οι ίδιοι παραδέχονται εξάλλου), ό,τι κι αν καυχώνται, ξέρουν βαθιά μέσα τους ποιά είναι η αλήθεια. Τι να μας πουν οι πρόγονοι του Κεντέρη και οι άξιοι συνεχιστές του Μπάγκς Μπάνι... Το μόνο παρήγορο για τους αλλόθρησκους είναι ότι θα βάζουν εύκολα τα παιδιά τους για ύπνο από τα παραμύθια που θα τους λένε... Αλήθεια, άνοιξε τελικά το κατάστημα με μεταχειρισμένες μοτοσικλέτες στα Καμίνια; Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 παρατηρήθηκε ένας οργασμός στο συνδεσμιακό χώρο της Θύρας 7. Οι σύνδεσμοι άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Ο κόσμος του Ολυμπιακού ζητούσε το δικό του χώρο στην περιοχή του, να κυματίζει ψηλά η σημαία του Θρύλου. Porto Leone,  Άγιοι Ανάργυροι, Βορ. Προάστια, Καλλίπολη, Χαϊδάρι, Πετρούπολη Κορυδαλλός, είχαν αρχίσει να προστίθενται στους ιστορικούς συνδέσμους Πειραιά-Αθήνας-Ερυθρόλευκης Στρατιάς για να ακολουθήσουν τα μετέπειτα χρόνια και οι υπόλοιποι : Καμίνια, Μπραχάμι, Γλυφάδα, Ν. Λιόσια, Ηλιούπολη, Νίκαια, Καλλιθέα, Π. Φάληρο, Σαλαμίνα, Πέραμα, Κυψέλη, Περιστέρι, Γαλάτσι, για να φτάσει η στιγμή η Θύρα 7 να αριθμεί στο λεκανοπέδιο τουλάχιστον 10.000 οργανωμένα μέλη... 10.000 άνθρωποι που ζούσαν και ανέπνεαν για τη μεγάλη ιδέα του Ολυμπιακού, για τον Ολυμπιακό που τόσο γεμίζει τη ζωή μας.

Στην αρχή κάθε σύνδεσμος ήταν αυτόνομος. Πολύ γρήγορα όμως οι αρχηγοί όλων των συνδέσμων κατάλαβαν ότι το ρητό «ισχύς εν τη ενώσει» έπρεπε να γίνει πράξη... Δεν είχαμε εξάλλου να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Η αγάπη μας για τον Ολυμπιακό, ο κοινός μας πόθος για τη δημιουργία της καλύτερης κερκίδας σε ολόκληρο τον κόσμο, μας οδήγησε σε μία ιστορική, θα έλεγα, συνέλευση, την άνοιξη του 1995, όπου όλοι οι τότε σύνδεσμοι της Θύρας 7 παρέδωσαν τα χρήματα από τα ταμεία τους και δημιούργησαν την ενιαία Θύρα 7. Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα για όλους τους συνδεσμίτες του Ολυμπιακού, μία νέα εποχή ξεκίναγε για το συνδεσμιακό χώρο του Ολυμπιακού, που έβλεπε μπροστά και κατανοούσε τις ανάγκες της εποχής. Σίγουρα κάποια παιδιά έδωσαν το κάτι παραπάνω αφιερώνοντας πολλές ώρες από την προσωπική τους ζωή προκειμένου να φτάσουμε σήμερα τη Θύρα 7 εκεί που πραγματικά της αξίζει, εκεί που θέλαμε και ονειρευόμασταν. Στην κορυφή των οργανωμένων οπαδών αυτής της χώρας. Δεχτήκαμε, βέβαια, έναν ανελέητο πόλεμο, από όλους αυτούς που ήθελαν να αποτύχει ο δικός μας αγώνας για να μην ακούγεται η φωνή των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού. Προσπάθησαν να μας διαλύσουν σπέρνοντας αμφιβολίες, να μας κάνουν να τσακωθούμε μεταξύ μας βάζοντας λόγια, αλλά είπαμε...ισχύς εν τη ενώσει! Φάγανε και εξακολουθούν να τρώνε τα μούτρα τους. Γιατί πάνω από όλα και οτιδήποτε βάλαμε το συμφέρον του Ολυμπιακού μας και όχι τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι που γλείφουν εκεί που έφτυναν. Εμείς είμαστε εκείνοι που πηγαίνουμε σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας και του εξωτερικού, σε όλα τα αθλήματα, κάτω από αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, ακόμα και στις προπονήσεις. Δεν υπάρχουν όνειρα, μόνο στόχοι που πρέπει και θα τους πραγματοποιήσουμε. Ακόμα δεν έχουμε ζήσει τίποτα. Τα χρόνια που ακολουθούν θα εκτοξεύσουν τον Ολυμπιακό μας στην κορυφή της Ευρώπης, σε όλα τα αθλήματα. Κάποιοι μας ειρωνεύονται, όπως μας ειρωνευόντουσαν για τα πρωταθλήματα που δεν παίρναμε κάποτε. Δεν ξέρω τί άλλο θα αλλάξει στο συνδεσμιακό χώρο στα χρόνια που έρχονται. Ένα μόνο ξέρω με σιγουριά...Η Θύρα 7 δεν ξεχνά και θα είναι αιώνια δίπλα στον δαφνοστεφανωμένο….