Στην Ελλάδα δεν «βλέπουμε» κανέναν

Έχουμε, άραγε, καταλάβει όλοι, ότι πολλά από αυτά που ζούμε, αλλά κυρίως και από αυτά που ΕΡΧΟΝΤΑΙ, δεν θα τα είχαμε ζήσει ή δεν θα τα ζούσαμε (γιατί τα καλύτερα έρχονται), αν... υπερίσχυαν οι «φωνές» και οι «υστερίες» στην αρχή της χρονιάς, μετά από κάποια ατυχή αποτελέσματα και όχι η φωνή της λογικής, της υπομονής και της στήριξης; Ακόμη νωπές είναι οι φωνές για τον... ταβερνιάρη Μαρτίνς, τους ξένους από τα λιντλ, την καθίζηση του μπάσκετ, τους παίκτες που δεν ξέρουν που ήρθαν, τις λάθος επιλογές στις μεταγραφές. Καμιά επιείκεια σε ομάδες που άλλαξαν εκ βάθρων ρόστερ και φιλοσοφία. Στο όνομα της κριτικής έπεσαν κορμιά. Κεφάλια αιωρούνταν. Κάποια ματς χαρακτηρίστηκαν τελικοί χωρίς αύριο για τις καρέκλες των πάγκων. Και τι δεν ακούγαμε; Για λευκές πετσέτες, για παιχνίδια μανατζαραίων στις πλάτες μας λες και ο Ολυμπιακός είναι Μπάτε αποπίσωφ και αλέστε, για χαμένη χρονιά, όλα θυσία στον βωμό των αλλόθρησκων συμφερόντων. Έπρεπε να φτάσουμε Δεκέμβριο, να δούμε τον Ολυμπιακό στους «32» του Europa League και στην 4η θέση της Ευρωλίγκας, για να ηρεμήσουμε και να «αφήσουμε  στην ησυχία τους, παίκτες και προπονητές να συνεχίσουν να δουλεύουν.

ΚΑΝΕΙΣ δεν ισχυρίστηκε ότι είμαστε τέλειοι, ότι δεν χρειαζόμαστε ενίσχυση, ότι δεν έγιναν λάθη, ότι υπάρχουν και καλύτεροι (στο μπάσκετ δεν νομίζω). Πόσοι σκέφτηκαν ότι οι προπονητές ήταν νέοι και χρειάζονταν και αυτοί να «μάθουν» τα ρόστερ και να μεταδώσουν στους παίκτες τον τρόπο σκέψης και φιλοσοφίας τους; Χωρίς παράλληλα να μείνει ο Ολυμπιακός έξω από τους στόχους του. Γιατί, για εμάς τους οπαδούς, ο Ολυμπιακός, είναι ΕΝΑΣ. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικός  και μπασκετικός Ολυμπιακός. Δεν είμαστε ανώμαλοι να είμαστε Ολυμπιακοί σε κάποιο άθλημα και Παναθηναϊκοί με φιλοακετζίδικα αισθήματα σε άλλα. Δεν χαιρόμαστε τις αποτυχίες των «άλλων» περισσότερο από τις δικές μας επιτυχίες. Λέμε ναι, στον χαβαλέ, αλλά ως εκεί. Αλίμονό μας αν κοιτάζαμε τους «άλλους» για να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι θέλουμε να είμαστε, για πάρτη μας, για τον κόσμο μας, και για να στεκόμαστε στην Ευρώπη όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικά. Αντιπάλους μας θεωρούμε τις Ευρωπαϊκές ομάδες. Με αυτές θέλουμε να συγκρινόμαστε, αυτές να κερδίζουμε, αυτές να ανταγωνιζόμαστε. Στην Ελλάδα δεν «βλέπουμε» κανέναν. Ανταγωνιστές μας τους «κάνουν» το Κράτος, η Αστυνομία, η ΕΠΟ, η ΚΕΔ και οι στημένοι εντολοδόχοι τους. Πού είναι στην Ευρώπη οι αντίπαλοι μας; 11ος στην Ευρωλίγκα ο ΠΑΟ και δεν μετέχει πουθενά αλλού, η ΑΕΚ ακόμη μετράει κουλούρια στο Champions League, και «διακρίνεται» σε κάποια υποδεέστερη μπασκετική διοργάνωση, ο ΠΑΟΚ τερμάτισε 4ος στον όμιλο του Europa League γιατί δεν υπήρχαν... 5 ομάδες στον όμιλο του να βγει 5ος και παραπαίει στο μπάσκετ. Και θα συγκρίνω εγώ τον Ολυμπιακό μου με δαύτους!!  Που είμαι ένα βήμα από τους «16» του Europa League, «βλέπω» το Final 4 στην Μπασκόνια, είμαι με το ενάμιση πόδι στους «8» του CEV CUP, ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του Champions League στο αντρικό πόλο ξανά και φαβορί για να φέρω ένα ακόμη ευρωπαϊκό τρόπαιο στο Πόλο γυναικών, διεκδικώντας παράλληλα και τους 17 εγχώριους τίτλους στα ομαδικά αθλήματα!

Καλά Χριστούγεννα, καλή χρονιά, με υγεία, όχι μόνο σε μας αλλά κυρίως σε όλους τους αλλόθρησκους, για να μπορούν να αντέχουν να βλέπουν τον Ολυμπιακό μας να διαπρέπει, παντού...