Πάθος, τσαμπουκάς, σεβασμός στη φανέλα, θέληση και πίστη για τη νίκη
Σε αυτήν την εικόνα του πανηγυρισμού του Παπανικολάου περιλαμβάνεται όλη η ιστορία του Ολυμπιακού: Πάθος, τσαμπουκάς, σεβασμός στη φανέλα, θέληση και πίστη για τη νίκη. Αυτά είναι που απαιτεί ο κόσμος του Ολυμπιακού από όλους τους αθλητές του σε όλα τα αθλήματα. Αν τα βλέπει αυτά να είναι όλοι σίγουροι ότι δεν θα υπάρχουν ούτε καν ελάχιστες αντιδράσεις όταν το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό. Μια κατάθεση ψυχής, από παίκτες που ζήτησαν να παίξουν τραυματίες, από παίκτες ανέτοιμους αγωνιστικά, από παίκτες που στήνονται στον τοίχο, δυστυχώς, μετά από κάθε άτυχο αποτέλεσμα. Και έναν προπονητή που ανεξάρτητα τι πιστεύει ο καθένας σε κάθε ματς πρέπει να κερδίζει για να μην τα ακούει. Εννοείται πως όλοι κάνουν λάθη. Το θέμα είναι πώς τα αντιμετωπίζουμε οι υπόλοιποι. Όταν γίνονται από παίκτη που γουστάρουμε, το βουλώνουμε. Όταν τα κάνει παίκτης που τον έχουμε «θάψει», του ορμάμε να τον αποτελειώσουμε. Λες και δεν υπάρχει αύριο. Λες και χαθήκανε τα πάντα.
Στο γήπεδο, οι γνωστοί 7-8.000 μόνιμοι και στην κριτική δεκάδες χιλιάδες από τον καναπέ τους και το πληκτρολόγιο. Να ηδονίζονται να τη... λένε. Να περιμένουν την ήττα για να ισοπεδώσουν και να απαξιώσουν τα πάντα. Οι νίκες δεν έχουν «υπεύθυνους». Μόνο οι ήττες. Και από κοντά τους, δημοσιογραφάκια της πλάκας με αναλύσεις του κώλου. Πού νομίζουν ότι εξουσιάζουν το σύμπαν, και χαλάνε το στόμα τους για ανθρώπους που βάζουν εκατομμύρια κάθε χρόνο, για παίκτες και προπονητές που μας έβγαλαν στους δρόμους να πανηγυρίζουμε, για οπαδούς που στηρίζουν όλα τα τμήματα. Είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουν ότι στην Ευρώπη παντού προσπαθούμε κάνοντας υπερβάσεις. Ναι, χάσαμε ματς «εύκολα», αλλά κερδίσαμε και δύσκολα. Ναι, χάνονται και τρόπαια. Υπάρχουν, όμως, και οι κακές βραδιές. Μήπως «σκάνε» περισσότερο από όλους εμάς που πηγαίνουμε στα γήπεδα; Αλλά όχι, το θέμα είναι να μοιράζουν ευθύνες. Να αναδεικνύουν μόνο τα λάθη. Εγώ, πάντως, προσωπικά δεν ξέρω πρόεδρους που να θέλουν να χάνουν. Ούτε παίκτες που να μην καταθέτουν την ψυχή τους.
Η σειρά πήγε στο 1-1. Ψάχνουμε, πλέον, τουλάχιστον μια νίκη στο Κάουνας. Δύσκολο, όχι, όμως, ακατόρθωτο. Ειδικά από αυτήν την ομάδα. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά θα πρέπει να κερδίσουμε και τη διαιτησία. Ο γνήσιος απόγονος της σχολής-γκρίνιας του Ζοτς θα κάνει τα πάντα για να τους επηρεάσει και να σφυρίξουν άνισα. Με 50-50 ο Ολυμπιακός διατηρεί ακέραιες τις ελπίδες του για πρόκριση. Θα πρέπει, όμως, να γίνει πάλι κατάθεση ψυχής. Θα λείπουν βασικοί παίκτες. Αγωνιστικά, οι μισοί σχεδόν δεν είναι 100% έτοιμοι. Και περιθώρια δεν υπάρχουν. Στις 24 και 26 του μηνός τα «παιδιά του Πειραιά» θα πρέπει να φέρουν τη σειρά στο ΣΕΦ για τον υπέρ πάντων αγών. Αν ήμασταν πλήρεις, θα έλεγα να γυρίσουν γιατί όχι με την πρόκριση. Την εμπιστοσύνη αυτήν την έχουν κερδίσει οι ίδιοι, σπαθένια.
Εγώ, δεν είμαι ούτε προπονητής, ούτε πρόεδρος, ούτε λογιστής , ούτε γιατρός. Είμαι οπαδός και προσπαθώ να είμαι κοντά στην ομάδα σε όλα τα αθλήματα, όσο μπορώ. «Κάποιοι» είναι όλα τα προηγούμενα και έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι οπαδός του πιο ένδοξου συλλόγου της χώρας. Στις νίκες αφήνω τους «άλλους» να πανηγυρίζουν. Στις ήττες νιώθω ότι πρέπει να συμμετέχω για να τις προσπεράσει η ομάδα. Τους αφιερώνω, λοιπόν, το αγαπημένο μου σύνθημα μπας και... ισώσουν: Και αν δεν γίνει αυτό στα... φρύδια μας τα δυο, πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό...