Γι' αυτό θα ζω με ένα όνειρο τρελό...

Μωρέ μια χαρά ξέρουμε και τι μας συμβαίνει και τι μας αρρωσταίνει και τι είναι αυτό που μας τρελαίνει και μας έχει πάρει τα μυαλά. Είναι η ερυθρόλευκη και ο δαφνοστεφανωμένος. Είδατε όλοι τι μπορεί να συμβεί όταν είμαστε δίπλα στην ομάδα χωρίς γκρίνιες και μουρμούρες. Χάναμε 0-2 σετ και όμως το γήπεδο κόχλαζε, αρνιόταν να παραδοθεί, όλοι πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να ανατρέψουμε την εις βάρος μας κατάσταση. Όπως και έγινε, με τον πιο μάγκικο και Πειραιώτικο τρόπο. Πλέον, απέχουμε ένα μόνο βήμα, το δυσκολότερο έως τώρα, για να σηκώσουμε την κούπα! Απέναντι σε μια ομάδα με σαφώς μεγαλύτερο μπάτζετ δείξαμε ότι μπορούμε. Και αν δεν γίνει αυτό... τα υπόλοιπα τα ξέρετε, πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό.

Μόνο υπερηφάνεια αξίζει αυτή η ομάδα και όλοι εμείς που συμμετέχουμε στην προσπάθεια του Ερασιτέχνη. Το όνειρο μου, πάντως, δεν είναι μόνο το Ευρωπαϊκό, αλλά πως ΕΜΕΙΣ θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μελλοντικές συνεχόμενες επιτυχίες. Είσαι Ολυμπιακός και σκέφτεσαι για το αν πρέπει να γίνεις μέλος με ετήσια συνδρομή 10 ευρώ για να πρωταγωνιστεί η ομάδα σου σε όλα τα αθλήματα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη; Άλλα και άλλα ξέρετε να κατηγορείτε ότι δεν γίνονται, τον εαυτό σας τον έχετε κατηγορήσει ποτέ για όσα μπορείτε και δεν κάνετε για τον Ολυμπιακό; Για την απουσία σας από τα γήπεδα σε αθλήματα με ΔΩΡΕΑΝ είσοδο; Ποιος δεν θέλει να χτιστεί μια Ολυμπιακή Πολιτεία στο Καραϊσκάκη με ιδιόκτητα γήπεδα (κολυμβητήριο και γήπεδο Βόλεϊ); Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Για να πηγαίνει ποιος ρε μάγκες; Να περιμένουμε πρώτα την επιτυχία να έρθει και μετά να δώσουμε το «παρών»; Να θεωρούν κάποιοι πολλά τα 2 και τα 5 ευρώ για ένα εισιτήριο Ευρωπαϊκού τελικού; Ναι, την ώρα της χαράς αυτά γράφω, γνωρίζοντας ότι με τον Πανναξιακό, με τη Βουλιαγμένη, με τον Αθηναϊκό, θα είμαστε στο γήπεδο πάλι αυτοί οι λίγοι ρομαντικοί που ακολουθούμε όσο και όπου μπορούμε τον Ολυμπιακό, που νιώθουμε τους αθλητές των τμημάτων μας φιλαράκια, για να σηκώνουμε τις κούπες τη μια πίσω από την άλλη. Αυτό πρέπει να είναι το όνειρο όλων μας, το πώς ΕΜΕΙΣ θα γιγαντώσουμε αυτόν το σύλλογο. Να βλέπουμε Καραϊσκάκη, ΣΕΦ, Ρέντη και Καπαγέρωφ κατάμεστα με αυτή την τρέλα που είδαμε  χθες. Σας φτάνουν μόνο οι εγχώριοι τίτλοι; Εμένα, πλέον, όχι. Νιώθω τυχερός που μπόρεσα και έζησα έναν ακόμη Ευρωπαϊκό τελικό, μετά το Τελ Αβίβ, τη Σαραγόσα, τη Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο, την Πόλη, τη Βουδαπέστη, το Ντουμπρόβνικ, τη Βαρκελώνη, τον Πειραιά, την Κέρκυρα, το ΣΕΦ, το Κίρισι. Μέχρι να έρθει η στιγμή να μπορέσω να ζήσω ένα Ευρωπαϊκό τελικό και στο ποδόσφαιρο. Γιατί σε όλα τα άλλα αθλήματα έχω ζήσει!