Ευχαριστώ και τον Θεό που μ' έκανε Ολυμπιακό...

Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλά ένας σύλλογος. Δεν είναι ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο, μια πρόκριση. Είναι το κλάμα του Τζιοβάνι όταν έφτασε η στιγμή να αποχωριστεί τον σύλλογο. Είναι η ριγωτή ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος που συγκινεί γενιές και γενιές οπαδών μας. Είναι η λαχτάρα της επόμενης αγωνιστικής. Όλοι μας νιώθουμε τον Ολυμπιακό κομμάτι της ζωής μας. Νοιώθουμε ότι μας «ανήκει». Δεν είναι λίγες οι φορές που η αγάπη αυτή μας οδηγεί να είμαστε πολύ σκληροί απέναντι του, που δεν μας αρκούν απλά και μόνο οι κούπες. Και πώς να γίνει αυτό όταν έχουν δει τα ματάκια μας, ένα σωρό «μάγους» με τη φανέλα μας. Από Ντέταρι, Φούνες και Προτάσοφ, μέχρι Καρεμπέ, Τζιοβάνι και Ριβάλντο. Από Δεληκάρη, Αναστόπουλο και Καραπιάλη, μέχρι Τζόλε, Γεωργάτο και Καστίγιο. Θέλουμε να ζήσουμε ξανά τη μαγεία του ποδοσφαίρου. Μια ομάδα να μας μαγεύει, να μας καθηλώνει και να μας κ@υλώνει. Ναι, οι εποχές έχουν αλλάξει και είναι σαφώς πιο δύσκολες. Αλλά κάπου εκεί έξω, δεν μπορεί, θα υπάρχουν οι νέοι «Τουρέ», «Μιραλάς», «Μιλιβόγεβιτς» που θα γεμίσουν από άκρη σε άκρη πάλι το Καραϊσκάκη και θα μας δώσουν πίσω την ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Ο Ολυμπιακός, όμως, δεν είναι μόνο μαγεία. Είναι πάθος, είναι μαγκιά, είναι το χτυπημένο πρόσωπο του Φουστέρ που συνέχισε να μάχεται για την ομάδα αδιαφορώντας αν είναι χτυπημένος. Είναι η αποθέωση στο πρόσωπο του Τάσου Πάντου, που έδινε και τη ψυχή του κάθε φορά που καλούνταν να αγωνιστεί με την ερυθρόλευκη. Όλες οι ομάδες χρειάζονται να έχουν στη σύνθεση τους και τους «εργάτες» τους. Σχεδόν καμιά ομάδα στον κόσμο δεν πάει μπροστά μόνο με αστέρια αν δεν έχει στην 11άδα της, αυτούς που ματώνουν και ιδρώνουν τη φανέλα πιο πολύ από κάθε άλλον. Είναι οι «αφανείς ήρωες» κάθε παιχνιδιού, που δεν μένουν σχεδόν ποτέ στην ανάμνηση ενός παιχνιδιού, από ένα τακουνάκι, μια ντρίμπλα, ένα γκολ. Όλοι τους όμως έχουν ένα κοινό. Ζουν, αναπνέουν και κλαίνε για την ερυθρόλευκη και όσα ζουν μαζί της. Όλοι οι μεγάλοι παίκτες της ομάδας κατά καιρούς έχουν αγωνιστεί πριν έρθουν σε τεράστιους συλλόγους. Έχουν κερδίσει μεγαλύτερες διακρίσεις. Αυτό όμως που έζησαν με την ερυθρόλευκη και την αγάπη του κόσμου δεν την έχουν βρει πουθενά αλλού.

Έβλεπα προχτές το ματς του γυναικείου πόλο με την Πάντοβα. Ένας αγώνας για μια ακόμη πρόκριση σε Ευρωπαϊκό Final 4. Αν αποκλειόμασταν από το LEN EUROLEAGUE θα συνεχίζαμε στο LEN TROPHY. Κερδίσαμε, όμως, τελικά, στα πέναλτι. Αλλά αυτό που μου έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη ήταν το κλάμα της Ασημάκη, αν και έχει κερδίσει τρόπαια και διακρίσεις στην καριέρα της. Και όμως! Ζει την κάθε της στιγμή με το σκουφάκι του Ολυμπιακού, σαν να είναι η πρώτη της φορά. Μια δικαίωση για την απόφαση της να ζήσει και να μοιραστεί μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερες χαρές. Μέχρι την επόμενη στιγμή. Γιατί θα έρθουν. Σε όλα τα τμήματα. Σε όλα τα αθλήματα. Μετά την καταιγίδα πάντα βγαίνει το Ουράνιο τόξο. Και τουλάχιστον εμείς το έχουμε δει ένα σωρό φορές. Στα δύσκολα ας μένουμε ενωμένοι και δίπλα στις ομάδες μας. Ξέρετε πολλούς συλλόγους στον κόσμο που να αγωνίζονται και να πρωταγωνιστούν 5 τμήματα τους, τέτοια εποχή, στην Ευρώπη; Είμαστε ήδη σε 2 Ευρωπαϊκούς ημιτελικούς σε γυναικείο Βόλεϊ και πόλο. Σε ένα Final 6 στο πόλο Ανδρών, στους «8» της Ευρωλίγκας με πλεονέκτημα έδρας και στους «16» του Europa League. Ας ζήσουμε όσο πιο έντονα τις μαγικές στιγμές που μας προσφέρουν οι αθλητές και οι αθλήτριες μας. Και αν κάτι πάει στραβά, απλά  χαμογελάστε στραβά. Τα καλύτερα έρχονται.

Υ.Γ.1. Δεν είδα κανέναν να «ντρέπεται» για τον τρόπο που πέρασε η Μπάρτσα...

Υ.Γ.2. Και εμείς έτσι νομίζαμε όταν «ερχόσασταν»...

Υ.Γ.3. Ολυμπιακός είναι τα παλιά αποκόμματα των εισιτηρίων...

Υ.Γ.4. Μα παντού όμως...

Υ.Γ.5. Μια σκηνή που δεν θα ζήσετε ποτέ σας «αλλόθρησκοι»...

Υ.Γ.6. Χο χο χο χο! Θα έχουν ενδιαφέρον ΚΑΙ τα φετινά πλέι οφ...

Υ.Γ.7. 44ο, 7ο συνεχόμενο και οι «άλλοι» μόνο από φωτογραφία θα συνεχίσετε να το βλέπετε για πολλά, πολλά, πολλά, πολλά χρόνια ακόμη...