Το Ρέντη πρέπει να ανοίξει τις πύλες του για την «πρώτη» της ομάδας

Είναι ένα απο τα πράματα που μας έχουν λείψει περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο. Για πολλούς η πρώτη προπόνηση της ομάδας σηματοδοτούσε αυτόματα την έναρξη της νέας σεζόν. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε για διακοπές αν δεν δίναμε το παρών κατά χιλιάδες στο Ρέντη, να αποθεώσουμε όσους καινούργιους ερχόντουσαν και όσους παλιούς παρέμεναν. Να υπενθυμίσουμε σε όλους, ότι τους στηρίζουμε και ότι είμαστε δίπλα τους, ώστε να φέρουν τα εγχώρια τρόπαια στο λιμάνι. Να δώσουμε να καταλάβουν όλοι “που ήρθαν”, τι απαιτήσεις έχουμε και ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους. Να έρθουν ομάδα και κόσμος δίπλα-δίπλα και όλοι μαζί να “πολεμήσουμε” για τον κοινό σκοπό. Δεν είναι υπερβολή αν πω, ότι όλοι ζούσαμε για την ημέρα που θα τρέχαμε καλοκαιριάτικα στο Ρέντη, πολλές φορές με αφόρητη ζέστη, για να καλωσορίσουμε τα ινδάλματα μας. Να μετατρέπουμε το Ρέντη σε μικρογραφία του Καραϊσκάκη, με καπνογόνα και συνθήματα, σαν να επρόκειτο για κανονικό παιχνίδι. Μόνο και μόνο να τους δούμε να κάνουν μερικούς γύρους για ζέσταμα, και μετά αν ήμασταν τυχεροί να δούμε και κανά χαλαρωτικό διπλό, ξεσαλώνοντας στα γκολ που έπεφταν βροχή.

Θεωρώ, πως αυτή η “σχέση” παιχτών και οπαδών, ήταν σημαντική στις δεκαετίες 80-90 και κράτησε ως οικογένεια τον Ολυμπιακό στα δύσκολα χρόνια. Προσωπικά, θα ήθελα να επανέλθουν αυτές οι στιγμές. Δεν με νοιάζουν οι φανταχτερές μεταγραφές ή να υπάρχει μπροστά μου κάποιο ντέρμπι, για να βρω τον δρόμο, είτε για το προπονητικό, είτε για τον Ναό. Ρομαντισμός και επαγγελματισμός μπορούν και πρέπει να συμβαδίζουν. Όλοι νοιώθουμε ότι ο Ολυμπιακός μας ανήκει. Ότι δεν είναι απλά και μόνο μια ανώνυμη εταιρεία. Είμαστε οπαδοί και όχι πελάτες. Θέλουμε να “συμμετέχουμε” και να μην είμαστε απλοί θεατές.Μόνο έτσι δεν θα βλέπουν και οι παίχτες τον σύλλογο απλά ως ένα καλό συμβόλαιο ή ένα σκαλοπάτι στην καριέρα τους. Γιατί πολύ απλά, πρέπει να νοιώθουν ευλογημένοι που φοράνε την ερυθρόλευκη. Αυτά που θα τους προσφέρει, αυτά που θα ζήσουν, αυτή την αγάπη, αυτή την δόξα, δεν θα την ζήσουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία όπου αλλού και να πάνε. Χρήματα, ναι, μπορούν να βρουν. Όλα τα άλλα, όμως, το πιο πιθανό είναι οι περισσότεροι να μην τα ζήσουν ποτέ.

Το Ρέντη η το Καραϊσκάκη πρέπει να ανοίξει τις πύλες του για την πρώτη της ομάδας. Για όλους εμάς είναι το σπίτι μας. Δεν γίνεται να έρχεται η “οικογένεια” μας και εμείς να το βλέπουμε με κλειστά τα “παράθυρα”. Γιατί να μην μπορούμε να μεταδώσουμε τον ενθουσιασμό μας, να βρεθούμε ξανά με τους ομοϊδεάτες μας στις κερκίδες, να φέρουμε οι μεγαλύτεροι τα παιδιά μας, να νοιώθουν απο μικρά, το μεγαλείο αυτού του συλλόγου; Να μπολιαστούν με τα ιδεώδη του δαφνοστεφανωμένου; Να πορωθούν με την ερυθρόλευκη; Να μεγαλώσουν όπως εμείς οι παλιότεροι; Δεν είναι ντροπή εν έτη 2024 να μην μπορούν ελεύθερα να μετακινούνται όλοι οι οπαδοί σε όλα τα γήπεδα; Είναι ανικανότητα και όχι φυσικά μέτρο αντιμετώπισης της βίας ή απαγόρευση μετακινήσεων. Τρόποι και μέτρα ασφαλή υπάρχουν. Και φυσικά, αυτοί δεν είναι η μετατροπή των γηπέδων σε αρένες στα εντός έδρας ματς που βάζουν τους “χριστιανούς” να αντιμετωπίζουν τα “λιοντάρια”. Μην το “σκοτώνετε” το ποδόσφαιρο. Δεν είναι σέλφι, γκλαμουριά και “θέατρο”. Είναι πάθος, είναι αδρεναλίνη, είναι συγκίνηση. Μετά απο πολλά χρόνια, ένοιωσα ξανά έφηβος, βλέποντας όλο το γήπεδο στα ερυθρόλευκα, με τα κασκόλ στα χέρια, με εμφανίσεις στις κερκίδες, συμμετέχοντας στην εξέλιξη του αγώνα. Τα ματς με την Άστον Βίλα και την Φιορεντίνα, ας είναι η αρχή να το ζούμε αυτό κάθε Κυριακή. Εξ άλλου ανέκαθεν αυτό που “φοβόντουσαν” πρώτα απο όλα, όλοι οι αντίπαλοι μας, ήμασταν εμείς οι οπαδοί του. Στο χέρι μας είναι να ξανάρθουν αυτά τα χρόνια και να μην αναφέρονται μόνο ως αναμνήσεις από τις νεότερες γενιές.