Γεμάτο ροτέισον, ευχάριστος πονοκέφαλος

Είναι αλλιώτικος ο φετινός Ολυμπιακός. Αλλάζει διαρκώς, ενώ έχει ήδη αλλάξει αρκετά. Έχει ποδοσφαιριστές, οι οποίοι λογίζονται όλοι (μιλάμε για τον βασικό κορμό της ομάδας, όχι τα νεαρά παιδιά, τα οποία έρχονται από πίσω) ως εν δυνάμει βασικοί. Ο Μαρτίνς δεν έχει, πλέον, αυτές τις σταθερές, τις οποίες έχει το προηγούμενο διάστημα, στον πάγκο της ομάδας. Ο Θρύλος του παρέχει ένα ρόστερ γεμάτο. Ένα ροτέισον γεμάτο. Ο πονοκέφαλος του Πέδρο Μαρτίνς, λοιπόν, είναι κάθε άλλο παρά… δυσάρεστος.

Παράδειγμα. Εμβιλά. Μαντί Καμαρά. Μπουχαλάκης. Κούντε. Ποιον αφήνεις έξω; Ποιον… χρίζεις βασικό και ποιον… αναπληρωματικό; Και οι τέσσερις ποδοσφαιριστές έρχονται με τις ίδιες πιθανότητες, από το προπονητικό, στο γήπεδο. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, ο καθένας εξ αυτών… καπαρώνει τη θέση του, όχι δογματικά, αλλά ΜΟΝΟ επειδή είναι φορμαρισμένος και την αξίζει. Απλά τα πράγματα… Ο Ολυμπιακός έχει φέτος αυτή την πολυτέλεια και ο Μαρτίνς μπορεί να σχεδιάζει αναλόγως.

Άλλο παράδειγμα. Μετά από όσα έχουμε δεν, μέχρι στιγμής, ποιον λέμε «βασικό» και ποιον «αναπληρωματικό» σέντερ φορ; Τον Ελ Αραμπί, ή τον Τικίνιο; Δύσκολο… Κάποιοι θα πουν, δίχως να το σκεφτούν «Ελ Αραμπι». Άλλοι θα το… σκεφτούν. Ο Μαρτίνς ήξερε, φέρνοντας τον Βραζιλιάνο, ότι θα δεν φέρνει απλώς ένα… back-up του Μαροκινού «μπόμπερ». Αλλά έναν ισάξιο σέντερ φορ, που θα «κοντράρει» στα ίσια τον Ελ Αραμπί, για την 11άδα…

Έτσι είναι χτισμένος ο νέος Ολυμπιακός… Και μας αρέσει να τον βλέπουμε και να… μην ξέρουμε ποιον να πρωτοπούμε «βασικό»…