Το φινάλε που του άξιζε…

Είναι ορισμένα πράγματα… κάρμα. Πραγματικό, όμως, όχι εκείνο που… δημιουργείς μόνος σου, με «εξυγίανση». Κάρμα είναι να τα κάνεις όλα σωστά και νόμιμα, να χτυπάς κάθε τι στραβό και ανάποδο, το οποίο προσπαθούν οι «εξυγιαντές» να σου… πασάρουν και να σε φέρουν στα… μέτρα τους. Και στο τέλος να δικαιώνεσαι και να νικάς. Να τους νικάς, στο ίδιο τους το παιχνίδι, κάνοντας το δικό σου. Ο Ολυμπιακός έκλεισε τη χρονιά όπως έπρεπε και ο Βασίλης Τοροσίδης έκλεισε την καριέρα του, όπως έπρεπε… Κάρμα.

Είτε πιστεύεις, σε αυτό, είτε όχι, είναι εκεί. Φάνηκε περίτρανα χθες το βράδυ, όταν στο φινάλε του τελικού, ο Βαγγέλης Μαρινάκης χαμογελούσε, δίπλα στον Βασίλη Τοροσίδη. Ή όταν οι συμπαίκτες του, πετούσαν τον Βασίλη Τοροσίδη, στον αέρα και πανηγύριζαν για τον τελευταίο τίτλο στην καριέρα, του Έλληνα διεθνή. Τίτλος που ήταν… διπλός. Κύπελλο και νταμπλ. Τόσο απλό, τόσο σύνθετο, τόσο όμορφο…

Ο Ολυμπιακός έκανε το δικό του. Πήγε κόντρα στην κωμωδία τους. Πήγε κόντρα σε αυτό που ήθελαν να κάνουν. Και κέρδισε παίζοντας, στο δικό τους παιχνίδι, το δικό του. Παίζοντας με τους δικούς του όρους και με τα δικά του στάνταρ. Αρνήθηκε να κατέβει στο επίπεδο της «εξυγίανσης» και να τους κάνει το χατίρι να… ηττηθεί, ετσιθελικά και με το ζόρι. Δεν έχει μάθει έτσι ο Βαγγέλης Μαρινάκης…

Δικαίωση. Για την ομάδα η οποία άξιζε το νταμπλ, αλλά και να πάει και ακόμη πιο μακριά στην Ευρώπη. Αν την βοηθούσε λιγάκι το «σύστημα», το οποίο την πολεμά με τόση λύσσα και της έδινε μία καλή ευκαιρία να παίξει απέναντι στη Γουλβς, τότε. Αλλά όχι… Ο Ολυμπιακός δεν βρίσκει και δεν θα βρει ποτέ, τίποτε… στρωμένο. Για κάθε τι, θα πρέπει να πολεμά.

Ε, και; Έτσι γουστάρουμε…